ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάντα έγραφα. Έτσι, για να βγάλω προς τα έξω όσα κρυβόταν μέσα μου. Ποτέ όμως δεν είχα την ανάγκη για αναγνώστες. Μου αρκούσε να μ'ακούει το χαρτί και το μολύβι μου. Αλλά κάποτε έρχεται η στιγμή, που όσα νιώθεις θέλουν να ξεχυθούν, το χαρτί δεν αντέχει και η φωνή θέλει να ακουστεί. Γιατί ίσως έτσι ακούσει κι εκείνος. Ή μάλλον θα έχεις τη ψευδαίσθηση ότι θα ακούσει. Έτσι και εγώ. Γράφω, για να πω ένα "σ'αγαπώ" και να ρωτήσω ένα "γιατί". Σ'αγαπώ για ό,τι είσαι, σ΄αγαπώ για ό,τι μ' έκανες, σ'αγαπώ για ό,τι ζήσαμε και κυρίως για ό,τι δεν προλάβαμε να ζήσουμε. Ναι, για αυτό. Γιατί μου έδωσες το δικαίωμα να κάνω ακόμη όνειρα με πρωταγωνιστή έσενα και soundtrack τον ήχο της φωνής σου,που τόσο λάτρευα. Έτσι δεν βγαίνεις απ' τη ζωή μου. Σ'αγαπώ γιατί μ'άφησες να ζω σαν να σ'έχω. Άλλη μια ψευδαίσθηση. Και ενώ σ'αγαπώ, έρχεται ένα "γιατί" να με κάνει να σε μισώ παράλληλα. Θα μου πεις ότι δεν έχω δικαίωμα να ρωτάω. Ότι εγώ το επέλεξα. Ότι εγώ φταίω. Αλλά γιατί; Γιατί προσπάθησες να μου δείξεις κάτι άλλο; Γιατί τόσα ψέμματα; Για να μην με πληγώσεις; Δεν με πειράζει. Γιατί φοβάσαι; Τι φοβάσαι; Αφου ξέρεις ότι το μόνο που θέλω να είσαι καλα. Έστω και μακριά μου. Η μήπως...; Μήπως θέλεις να αλλάξεις την θέση σου στο χάρτη της ζωής μου; Ίσως επιθυμείς να επιστρέψεις δίπλα μου, αντί για πίσω μου, που σ'έχω τώρα. Ίσως να μου πιάσεις το χέρι, ίσως να σε κοιτάξω, ίσως να γίνεις αγκαλιά να με πνίξεις ξανά. Ίσως. Άλλη μια ψευδαίσθηση. Σ'αγαπώ με έναν τρόπο, που με κάνει να σε μισώ τελικά. Και μπερδεύομαι,με μπερδεύεις. Και αυτό είναι αληθινό. Και μόνο στις αλήθειες θέλω να ζω. Κι ας πονάνε. Για αυτό θα ξεφύγω από τις ψεύτικες εικόνες παρηγοριάς, που μου προκαλούν ο εαυτός μου και η σκέψη σου. Θα σ'αφήσω εκεί που ανήκεις. Δεν θα είσαι πια ψέμα,μόνο ανάμνηση. Πάντα θα σ'αγαπώ, πάντα θα σε μισώ. Αλλά όχι τη ψεύτικη μορφή, που δημιουργεί η ανάγκη της αγάπης σου. Εσένα. Θα αγαπώ και θα μισώ. Οξύμωρο.