ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα γενέθλια μου πάντα κλαίω. Ίσως γιατί δεν μου δίνει κανένας ιδιαίτερη σημασία όπως αρμόζει την μέρα αυτή. Το πρωί ξυπνάς και προσπαθείς να μην πετάς στα σύννεφα αλλά να θεωρήσεις την μέρα αυτή σαν μια συνηθισμένη μέρα, σηκώνεσαι το πρωί, πίνεις καφέ, ετοιμάζεσαι για την δουλειά. Ότι ακριβώς έκανες την προηγούμενη και ότι ακριβώς θα κάνεις την επόμενη. Αν βαθιά μέσα σου ελπίζεις για μια έκπληξη (ακόμα και αν δεν σου έχουν κάνει ποτέ, δεν έχει σημασία), κάτι που θα σε κάνει να αισθανθείς μοναδικός, μην ελπίζεις γιατί έτσι μόνο τον εαυτό σου θα απογοητεύσεις καθώς βλέπεις ότι η μισή οικογένεια σου σε έχει ξεχάσει και οι φίλοι σου, σου έχουν στείλει ένα μήνυμα με τα χρόνια πολλά, να τα εκατοστήσεις και τα συναφή. Και η κολλητή σου, σου έστειλε μήνυμα αλλά δεν έκανε τον κόπο να σε πάρει ένα τηλέφωνο. Και στο τέλος έτσι πως ήρθε αυτή η συνηθισμένη μέρα έτσι φεύγει και είπαν να σου πάρουν μια τούρτα με τα περσινά κεράκια και να σε καλέσουν να τα σβήσεις για να μπορέσουν επιτέλους να φάνε ένα κομμάτι. και εσύ βρίσκεσαι κάτω από τα σκεπάσματα,με βουρκωμένα τα μάτια (που κάνεις δεν το παρατηρεί) απογοητευμένη που σε ξέχασαν αλλά που σε θυμήθηκαν την τελευταία στιγμή και σκέφτεσαι πόσο καλύτερα θα ήταν αν απλώς το βραδάκι που είχαν κοιμηθεί, έσβηνες ένα μοναδικό κεράκι για να πραγματοποιηθεί η ευχή σου του χρόνου να μην είσαι ξανά μόνη αλλά πλημμυρισμένη με "δώρα" ,μια αγκαλιά τουλάχιστον που μάλλον αξίζεις ακόμα και αν δεν είναι τα γενέθλια σου.