ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...έτσι ενιώθα, απ'την πρώτη στιγμή που κάθισες δίπλα μου στο αεροπλάνο. Κοιταχτήκαμε, και μου κόπηκαν τα πόδια, παρακάλεσα, να μου μιλήσεις, δεν είπες τίποτα. Ούτε και εγώ, δεν τόλμησα. Φτάσαμε στο Τορόντο, σε είχε πάρει ο ύπνος, σε σκούντηξα, και σου ψιθύρισα στα αγγλικά ότι φτάσαμε. Χαμογέλασες, και με ρώτησες το όνομά μου. Συνεχίσαμε να μιλάμε, μεχρί την έξοδο, ενιωθα τόσο όμορφα, τόσο οικεία. Πριν με αφήσεις, να μπω στο ταξί μου, σύτηζες το email μου. Μετά ήμασταν αμιλητοι και οι δύο. Μου φάνηκε μια στιγμή, αλλά ίσως ήταν ένα λεπτό, ή και δύο, ή και παραπάνω... Μετά, αυθόρμητα και οι δύο, αγκαλιαστήκαμε, και με έσφιγγες τόσο δυνατά και όταν άρχισες να με φιλάς ένιωσα όπως δεν έχω ξανανιώσει ποτέ. Φιλάς πιο ωραία από οποιονδήποτε άλλον. Και έσυ μου είπες ότι "Δεν θα χαθούμε".Το επόμενο απόγευμα, σε είδα στο συνέδριο που είχα ταξιδέψει για να παρακολούθησω, και μου κόπηκαν τα πόδια. Ήρθες και με χαιρετησες, και τις επόμενες 4 μέρες, ήμασταν μαζί, κάθε λεπτό. Και ηθελα να μάθω τα πάντα για εσενα, και εσύ για μένα. Και όταν έφυγες, εκλαιγα σαν μικρό παιδί και δεν μπορούσα να πιστέψω οτί συνέβη σε εμένα αυτό. Έτσι σε ερωτεύτηκα. Αφήσα τα πάντα για εσένα. Τον επι 2μιση χρόνια φίλο μου, τις "συμβουλες" των φίλων, τα "τρελάθηκες;" των γονιών μου....Και τώρα έχουν περάσει 9 μήνες από τότε, και εσύ είσαι στην Σμύρνη, και εγώ στην Αθήνα. Και όταν είσαι μακριά μου, ολα είναι αδιάφορα. "Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό." Αυτό μου λέει η λογική μου. Αλλά αν υπάρχει ερωτας με την πρώτη ματιά, τότε αυτός είναι ο δικός μας. Σε θέλω οσο τίποτα αλλο, και ξέρω πως και εσύ νιώθεις το ίδιο..Μακάρι να ήξερα τι να κάνω, ή πως να το χειριστώ όλο αυτό. Πάντα ήμουν δυνατή, και τώρα νιώθω να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Σαν 15χρόνο που πρωτοερωτεύεται.Σ'αγαπάω.