ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και παλι θα γραψω εδώ. Το είχες αρχίσει εσύ καποτε θυμαμαι. Φοβοσουν να πεις καποια πραγματα μα μετα μου το εστειλες να το διαβασω. Ποιο το νοημα. Δε καταλαβα ποτε. Εγώ όμως δεν θα στο στείλω.Πέρασαν δυο χρονια. Δυο ακριβως χρόνια. και τετοια ώρα περιπου σε χαιρετουσα με αναμεικτα συναισθηματα. Ξερεις. καπως ετσι σαν σημερα αρχισε η πιο ωραια σχεση ολου το κόσμου όπως συνήθιζα να λεω. Ξεκινησε αβιαστα. Με γελια και μουσικές. Με συζητησεις και στιγμες. Είναι στιγμές. Ή μαλλον ήταν. Οτι εχει ενταση μαλλον δεν εχει διαρκεια. Κι ήταν γεματο ενταση. Απο το πάτωμα στο ταβανι και παλι πισω. κι οι εναλλαγες να γινονταν στα καπακια. Βολτες, αυτοκινητο, σπιτι, συννεφα, καραβια , χερια, στιχοι, μουσικες, τραγουδια, μηνυματα, ανασες, καφες. Χρόνος. δεν υπηρχε μαζι σου ο χρονος. Εφευγα ξεχνιομουν. Δεν είχα υποσταση. Ζουσα τη στιγμη και το μέλλον. Ήμουν εμεις και ηταν υπεροχα. Αστερια, διακοπες, μπυρες, παγκακια, φωνες,εκπλήξεις, γραμματα,σημειωματα,ξυπνηματα μαζι, ποτα,τσιγαρα, ζηλιες. Γαμωτο. Όλα είχαν μια φυσιολογικη ροη. Κι έβγαιναν τοσο αυθορμητα. Κοσμος? ο κοσμος δεν υπηρχε. κοσμοσ? τι κοσμος? αποτελειται πανω απο δυο? Μαλλον ναι, τωρα το καταλαβα. Ξερεις όλο αυτο μου λειπει. Το να σε περιμενω. Να σαγαπάω. Να σε θελω . Και να το ξέρεις. και το μονο που πια αλλαζει ειναι οτι δεν το ξερεις.κι όλο αυτο κι εσυ. Κι εκεινα τα φιλια. όλα. ενα προς ενα.Και σημερα στο ταξιδι μου, επαιζε το τραγουδι εκεινης τησ παρασκευησ ασταματητα. και περασαν ολεσ οι εικονες μας μαζι και αναμεικτα στο μυαλο μου. Λες και ειμαι σκηνοθετης.Και θα ταν τελεια η ταινια μας ρε.Στα φιλια που σκοτωνουν ενος λεπτου σιγη.Στο σαν σήμερα.