ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω χωρίσει εδώ και τρεις βδομάδες από μια σχέση 1 χρόνου, έφυγα απ' το σπίτι που νοικιαζαμε με τον πρώην μου και επέστρεψα στο σπίτι της μαμάς μου. Δυστυχώς κόλλησα covid και πρέπει να παραμείνω εδώ μεχρι να συνελθω. Το οικογενειακό μου περιβάλλον ήταν πάντα πολύ ταραγμένο, ο μπαμπάς μου μέχρι να πεθάνει ήταν αλκοολικός και μας κακοποιούσε όλους στο σπίτι. Ούτε η σχέση με τη μαμά μου είναι καλή, δεν ταιριάζουμε σε καμία άποψη και συνέχεια με προσβάλλει. Αυτή βέβαια κοιτάει μόνο τις δικές μου αντιδρασεις, χωρίς να σκέφτεται γιατί της γυρίζω τόση γλωσσα, καθώς εξοργίζομαι γιατί συνέχεια με αποκαλεί ελεύθερων ηθών, πατσαβουρι και ανίερη που δεν έχω Χριστό μέσα μου. Σήμερα ξέσπασα και τσακωθηκαμε πάλι. Πάνω στα νεύρα της φώναζε ότι θα πηδήξει απ' το μπαλκόνι, άρχισε να σπάει πράγματα και με χτυπησε στο κεφάλι. Πάγωσα, αυτή τη φορά προσπάθησα να μην αμυνθώ γιατί την τελευταία φορά που το έκανα είπε ότι τα κορίτσια δε χτυπάνε τις μάνες τους και αυτό σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή ( παράλογο, το ξέρω). Με το που τελειώσει η καραντίνα μου θα φύγω, ήδη είδα ένα ωραίο σπίτι να νοικιάσω, όσο και να τρέξω όμως από μένα δεν μπορώ να ξεφύγω. Κουράστηκα να με κακοποιούν πρώτα ο μπαμπάς μου, μετά αυτή, μετά σύντροφοι μου, δεν ξέρω τι έχω κάνει για να το αξίζω αυτό. Θα υπάρξει ποτέ λύτρωση για μένα?