10.1.2020 | 00:32
Σε είδα και...
και ήταν σαν να το περίμενα. Σαν να το είχαμε σχεδιάσει. Είχα ξεχάσει σχεδόν τη μορφή σου, τα χαρακτηριστικά σου και τότε...σε είδα. Δεν ένιωσα καρδιοχτύπι,ούτε πεταλούδες στο στομάχι. Σαν να περίμενες εμέμα σε εκείνον τον καφέ. Λες και δεν ήταν τυχαίο. Περίμενα να αναστατωθώ,αλλά τίποτα. Δεν ξέρω τι ένιωσα. Ίσως τελικά όταν τα δίνεις όλα, δεν μένει κάτι. Όσο και να ερωτεύτηκες,όσο και να αγάπησες,ίσως ξεθώριασαν κι αυτά μαζί με την εικόνα σου. Ίσως πάλι, αν με κοιτούσες στα μάτια να ξαναγυρνούσαν όλα αυτά εκεί, να κοβόταν η ανάσα μου,να μπέρδευα τα λόγια μου,να χτυπούσε η καρδιά μου σαν τρελή... ίσως.. μα δεν με κοίταξες,δεν με είδες καν.
