ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πέρασαν 14 μήνες από τότε που σε είδα τελευταία φορά. Αναρωτιόμουν πως γίνεται να ζούμε στην ίδια πόλη και να μην έχουμε "τρακάρει" ο ένας πάνω στον άλλον ακόμη. Σκεφτόμουν - τυχαία- χθες πως ίσως να 'μαι έτοιμη να σε δω μπροστά μου και να σε αντιμετωπίσω. Ίσως να μην με πονέσει τόσο η παρουσία σου στον ίδιο χώρο με την δικιά μου. Ίσως... Και να που λίγες μόνο ώρες μετά, μετά από 14 ολόκληρους μήνες σιωπής, σε βλέπω ξανά. Κάθεσαι ακριβώς απέναντι μου και ρίχνεις κλέφτες ματιές - όπως κι εγώ-. Μάταια προσπαθούσα ν' ακούσω την φωνή σου μέσα στο πλήθος. Τόσες κουβέντες που έλεγες με τους φίλους σου χαμογελώντας και να μην μπορώ να ξεχωρίσω ούτε λέξη. Κι όμως αυτό που θα με πονούσε πιο πολύ απ' όλα το είπες τόσο δυνατά που έφτασε ως εμένα και με ράγισε. Το στόμα σου αποκάλεσε μια άλλη "αγάπη μου". Με πόνεσε πολύ. Έκρυψα την ενόχληση μου κάνοντας πως ψάχνω κάτι στον χώρο. Χωρίς καν να το καταλάβω (σκεπτόμενη ακόμα το τι είχα μόλις ακούσει) βλέπω έναν φίλο μου, να έρχεται προς το μέρος μου, να με φιλάει και να κάθεται ακριβώς δίπλα μου. Σε είδε από μακριά και σκέφτηκε πως μιας και δεν τον ξέρεις εσύ, θα ήταν ευκαιρία να δεις πως κι εγώ προχώρησα. Κι εγώ αυτό ήθελα τόσο καιρό. Ήθελα να με δεις με κάποιον άλλον. Ήθελα να μάθεις πως προχώρησα κι εγώ αφού εσύ με άφησες χωρίς εξηγήσεις. Αυτό που τόσο πολύ περίμενα έγινε μετά από καιρό. Δεν ξέρω αν σε πείραξε. Ξέρω μόνο πως έφυγες στα 5 λεπτά που είδες αυτόν τον φίλο μου να γίνεται πιο διαχυτικός απέναντι μου. Άραγε να σε πείραξε έστω και λίγο; Άραγε να σε επηρέασε και σένα αυτή η απρόσμενη συνάντηση μας; Άραγε το "αγάπη μου" που είπες δυνατά, να ήθελες να το ακούσω; Άστο... δεν θα μάθω ποτε. Χάρηκα μόνο που σε είδα μετά από καιρό. Υπόσχομαι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε να μην με νοιάζεις πια...Για τον Πωλ.