ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω. Αν αρχίσω από το πώς με έκανες να νιώσω αυτή τη χρονιά (τρισχειρότερα απ' ό, τι στο παρελθόν και ακριβώς τη στιγμή που δεν έπρεπε), μάλλον δεν θα σταματήσω ποτέ. Θα πω απλά ότι μου βγάζεις οίκτο και μίσος, σε απίστευτο βαθμό, περισσότερο ίσως από κάθε άλλον άνθρωπο που πέρασε απ' τη ζωή μου. Και το περίεργο είναι ότι αυτά τα δυο συναισθήματα συνυπάρχουν, ενώ λογικά το ένα θα έπρεπε να εξουδετερώνει το άλλο. Όσο βαθιά και δυνατά κι αν σε μισώ όμως, άλλο τόσο σε λυπάμαι. Είσαι άρρωστος. Και είναι αδιανόητο άρρωστοι σαν εσένα να κυκλοφορούν εκεί έξω και ΚΥΡΙΩΣ αν κάνουν αυτό που κάνεις κι εσύ. Κάποτε στο παρελθόν που με είχες εκνευρίσει και πάλι (και τότε είχα στενοχωρηθεί) σου είχα ευχηθεί (όχι χωρίς καθόλου τύψεις) ό, τι χειρότερο θα μπορούσα να σου ευχηθώ. Όταν λίγους μήνες μετά το είδα με έκπληξη να συμβαίνει, μια πλευρά μου χάρηκε, μια άλλη λυπήθηκε, μια άλλη ένιωσε τύψεις. Και τότε ήταν που σε λυπήθηκα πρώτη φορά, νομίζω. Αντί όμως εσύ, μετά απ' αυτό που σου συνέβη να γίνεις άνθρωπος (αδιανόητο για σένα, το ξέρω), έγινες απλά χειρότερος από ποτέ. Αρρωστημένος. Εν μέρει το καταλαβαίνω, σχεδόν κανένας δεν θα το άντεχε, γι' αυτό άλλωστε και σε λυπάμαι, αλλά με τη συμπεριφορά σου μόνο μίσος μου προκαλείς. Και τις στιγμές που πάω να σε λυπηθώ ξανά, με τον τρόπο σου δεν με αφήνεις. Γιατί φέρεσαι όπως φέρεσαι σε όλους, και κυρίως σε έναν άνθρωπο που πέρασε αυτά που πέρασε. Και το κάνεις σαδιστικά. Στον αδύναμο. Και χαίρεσαι. Γι' αυτό λοιπόν κι εγώ χαίρομαι μ' αυτό που σου συνέβη τότε, όσο άθλιο κι αν είναι ίσως αυτό. Σου άξιζε. Και το λέω μετά λόγου γνώσεως. Και κάθε φορά που με στενοχωρούσες, κάθε φορά που ερχόσουν να κάνεις επίτηδες λίγο πιο μαύρη και ανυπόφορη την ήδη μαύρη και ανυπόφορη καθημερινότητά μου, σκεφτόμουν αυτό που σου συνέβη και χαιρόμουν. Κι έπαιρνα δύναμη. Γιατί ίσως και να υπάρχει τελικά κάπου, με κάποιο τρόπο, ένα είδος συμπαντικής δικαιοσύνης που σου έφερε αυτό που σου έφερε. Ειλικρινά σου αξίζουν τα χειρότερα. Θα σου τα ευχόμουν και πάλι, αλλά τώρα έχω καταλάβει πως δεν χρειάζεται. Ένα ανθρωπόμορφο ον σαν κι εσένα δεν μπορεί να έχει και να κρατήσει το καλό στη ζωή του. Εμένα μου έκανες όσο κακό μου έκανες, αλλά η συναναστροφή μου μαζί σου με όπλισε με άπειρη δύναμη. Αυτό που με λυπεί είναι ότι πληγώνεται τόσος κόσμος συνέχεια επειδή εσύ είσαι sociopath. Και ίσως να μην έχουν όλοι τη δική μου δύναμη. Η σκέψη δε ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσένα εκεί έξω με αηδιάζει. Το μόνο καλό είναι ότι κι εσύ υποφέρεις. Κάθε μέρα. Απ' το πρωί που ξυπνάς μέχρι το βράδυ που κοιμάσαι. Γιατί η ευτυχία αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι ''ανθρώπους'' σαν κι εσένα. Σου άξιζαν όλα. Καλά να πάθεις. Σου αξίζουν και χειρότερα. Λιώσε στη δυστυχία σου.Τώρα που έχει σχεδόν τελειώσει ό, τι ήταν να γίνει, νιώθω μια ελευθερία και μια ανυπομονησία να τελειώσουν και τα υπόλοιπα οριστικά και να μην ξαναδώ μπροστά μου τα απεχθή σου μούτρα. Και αυτό είναι το πρόβλημά μου τώρα, πώς να σε ανεχτώ μέχρι τότε. Ξερό κουράγιο, φαντάζομαι, και στις δύσκολες στιγμές υπενθύμιση αυτών που σου έχουν συμβεί. Αυτή η εξομολόγηση ήταν η δική μου κάθαρση, ανήκεις πια στο παρελθόν και δεν έχεις καμιά δύναμη πάνω μου. Δεν μετανιώνω για τίποτα απ' ὀσα ἐχω πει. Σου αξίζουν όλα.