ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε σένα,Εσένα που πιστεύεις ότι η ζωή σου χρωστάει. Εσένα που πιστεύεις οτι έχεις το δικαίωμα να κάνεις τα πάντα για να παίρνεις αυτό που θέλεις. Εσένα με τα χιλιάδες τείχη τριγύρω σου. Εσένα που ορμώμενος μόνο απο τα ένστικτα σου αδιαφορείς για τις συνέπειες των πράξεων σου. Εσένα που ισα ισα επιβιώνεις σε έναν δυσδιάστατο κόσμο, που καλύπτεσαι απο την ασπίδα του καλού και του κακού, προσπαθώντας να είσαι πάντα νικητής, αδιαφορόντας για όσα χάνεις στην πορεία. Εσένα που αντικατέστησες τα συναισθήματα και τον έρωτα με χυδαία γαμήσια της μιας βραδυας. Εσένα που αντι να γίνεσαι καλύτερος με την πάρωδο των χρόνων, βυθίζεσαι ολοένα και περισσότερο σε εναν μεσσαιωνικό σκοταδισμό, εξαντλώντας κάθε ανήθικη πρόταση που ξεπέφτει στο δρόμο σου. Μα δεν έμαθες ακόμα οτι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα; Οτι ο δικός σου πόνος, όσο καλά καλυμμένος και αν είναι δεν δικαιολογεί τον πόνο που προκαλείς στους άλλους; Δεν κατάλαβες ακόμα, οτι αυτή η εξαντλητική σου αναζήτηση για εμπειρίες στο σκοτάδι, απλα σε συρρικνώνει; Δεν βλέπεις πως αναιρώντας και αγνοώντας την ύπαρξη κάθε δυνατού συναισθήματος δεν προστατεύεσαι απο το πόνο; Γιατί η μοναξιά στην οποία εσύ καταδικάζεις τον εαυτό σου, την οποία κρύβεις τόσο καλά πίσω απο αστεία και χαζόλογα, μεθύσια και χορούς, δεν θα φύγει μαζί με την ανθρωπιά που ήδη χάνεις, αλλά θα χωθεί τόσο βαθυά μέσα σου, που μετά, όταν πλεόν θα είναι αργά, τίποτα δεν θα είναι αρκετό για να τη διώξεις. Σε σένα που αποφάσισες, ότι η ζωή είναι μόνο για να τη γλεντάμε, χωρίς συνέπειες και αντιδράσεις, σε εσένα που κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, όπως το θέλεις, όταν το θέλεις, χωρίς να λογαριάζεις τίποτα και κανέναν, και χωρίς να κοιτάς πίσω να μαζέψεις τα κομμάτια που προκαλείς. Σε σένα λοιπόν, που πλέον δεν αναγνωρίζω, που ούτε εσύ αναγνωρίζεις πια, Σε εσένα, με την ελπίδα να γίνεις κάποτε άνθρωπος ξανά.