ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγάπη μου αλήθεια πόσες φορές ήρθε αυτή η λέξη στα χείλη και δεν τόλμησα να τη ξεστομίσω...Έρωτα μου μεγάλε αλήθεια πόσες φορές δεν ούρλιαξα σιωπηρά τον πόνο που είχα στη καρδιά μου για σένα...Ψυχή μου πόσες φορές δεν πνίγηκα στις τύψεις και τις ενοχές για το ότι δεν συνέχισα να σε διεκδικώ και ας ταπεινωνόμουνα και ας γινόμουνα ρεζίλι...Υπέκυψα στη περηφάνεια μου...άφησα να με οδηγήσει η ζωή σε άλλα μονοπάτια...δεν λέω πως είμαι δυστυχισμένη ούτε βέβαια είμαι και ευτυχισμένη άλλωστε όλη μου η ευτυχιά συμπυκνώνεται σε εκείνα τα βράδυα τα πρώτα βράδυα που με έκλεισες στην αγκαλιά σου...δεν με γνώρισες ...δεν σε άφησα να με γνωρίσεις σου έδειξα ένα άλλο πρόσωπο μόνο και μόνο από φόβο...ήμουνα ψεύτικη άραγε; όχι κάθε λεπτό που έζησα μαζί σου ήταν μοναδικά αληθινό...Τώρα πια τι απέμεινε από εκείνο το ερωτευμένο κορίτσι των είκοσι χρόνων; Τίποτα εξαυλώθηκε και ό,τι απέμεινε το πήρες μαζί σου είμαι μια άλλη σήμερα κάποια χρόνια αργότερα έχω όνειρα , επιθυμιές και ζωντάνια...όρεξη να κάνω πράγματα και να εξυψωθώ και αλλο και άλλο και άλλο είμαι γυναίκα πια άλλωστε...ωρίμασα και έμαθα να αγαπάω αυτό που είμαι και αυτό που είμαι να το δείχνω πραγματικά...απλά να πονάω που δεν έρχεσαι πια ούτε στα όνειρα μου παρά σπάνια, δεν θυμάμαι πια τον ήχο της φωνής σου ούτε το σχήμα των χεριών σου...δεν θυμάμαι το χτυποκάρδι που ένιωθα όταν σε έβλεπα να πλησιάζες από μακρυά όταν είχαμε ραντεβού...τι έμεινε από σένα άραγε; Μάλλον τίποτα στο είχα πεί άλλωστε θα σε ξεχάσω σε ξέχασα αλλά δυστυχώς σε έχασα και από τα όνειρα μου...Αντίο αγάπη μου έλα πάλι σύντομα.....