ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα χρόνια στο κουρμπέτι μού έμαθαν ότι οι σχέσεις δεν έρχονται εύκολα. Το έπαθα. Το κατάλαβα. Το δέχτηκα. Με το σεξ όμως, τί γίνεται? Πόσο να καταπιεστώ μέχρι να βρεθεί ένας υποψήφιος μνηστήρας που στο πρώτο, δεύτερο, άντε τρίτο ραντεβού να δώσει λίγη χαρά στα σκέλια μου? Πόσο να ξεγελάσω τον εαυτό μου ότι δεν είναι δα και τόσο τραγικό? Απ'την τελευταία φορά- Μάιος ήτανε θαρρώ- μέχρι τώρα, η ανάγκη μου για σεξ (έτσι απλά...σεξ!) αυξήθηκε με γεωμετρική πρόοδο. Στην αρχή δε μ'ένοιαζε. Έβγαινα και γούσταρα. Μετά έβγαινα αλλά κάτι έλειπε. Έπειτα σταμάτησα να περνάω τόσο καλά (τα ζευγαράκια που γλωσσοφιλιόντουσαν μπροστά μου μού την έδιναν) όποτε σταμάτησα και να βγαίνω. Διασκέδαζα με διάβασμα, ταινίες, μουσική, μαγειρική. Ώσπου κάποια στιγμή εκεί πάνω στον μήνα και μισό, ανάμεσα στα μπαχάρια, τον Vincent Cassel και τη μοναξιά μου, αρχίζω και "ανάβω". Τί κι αν καθάρισα το σπίτι αμέτρητες φορές? Τί κι αν μούλιασα στη μπανιέρα ώρες ατελείωτες μπας και συνέλθω? Τζίφος! Τί να κάνω Θεέ μου? Το ίντερνετ δεν το εμπιστεύομαι. Ζήτησα απ'τον κολλητό μου να κάνει ένα ψυχικό αλλά άρχισε να μου μιλάει για τις ευεργετικές ιδιότητες της γιόγκα (?). Σκέφτηκα μέχρι να τραβήξω απ'τον γιακά και να αλλάξω τα φώτα του ταχυδρόμου που μού'φερε ένα δέμα τις προάλλες...με συγκράτησε αυτό το ψεγάδι αυτοσεβασμού που μού'χει απομείνει. Τελοσπάντων. Σημασία έχει ότι όλη αυτή η οδύσσεια μ'έχει εξοντώσει σωματικά (ένα χέρι κουλό λόγω συνεχούς αυτοικανοποίησης, πονοκέφαλοι...ορμόνες, ξέρετε) και συναισθηματικά. Οπότε ναι! είναι τραγικό!! Το να είσαι μια γυναίκα στο άνθος της σεξουαλικής της ηλικίας και να μην κάνεις σεξ είναι τραγικό. Δεν το δέχομαι. Δεν θέλω να το δεχτώ. Θέλω σεξ. Θέλω σεξ τώρα. Ακούει κανείς?