ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Να βρεις μια ισορροπία . Είναι δυσκολο όλο αυτό ... Πέρασαν τέσσερις μήνες που έφυγε μετά από ένα χρόνο στα νοσοκομεία .... Μην αφήσεις την δουλειά τα έξοδα είναι πολλά δεν ξέρεις που θα βγει όλο αυτό και ποσό θα κρατήσει ... Θα βρεις τον τρόπο και την δύναμη για όλα .. Τα έχω περάσει ...

Συλλυπητήρια στο άτομο που έγραψε την εξομολόγηση και όσους άφησαν σχόλια που έχασαν το μπαμπά τους επίσης. Πριν δύο χρόνια ακριβώς, έχασα απρόσμενα και γω το μπαμπά μου ενώ τον περίμενα και εκείνος δεν ήρθε ποτέ. Δεν είχε καρκίνο, αλλά έπαθε αιμορραγικό εγκεφαλικό και είχε κολπική μαρμαρυγή στο τελευταίο στάδιο. Η κολπική μαρμαρυγή είναι ύπουλη και δεν έχει συμπτώματα άμεσα αντιληπτά παρά μόνο από κάποιον γιατρό. Ο πόνος, η ταλαιπωρία που ακολούθησε ήταν τρομακτική και επίπονη για μένα. Ακόμα δεν συνειδητοποιώ ότι έφυγε και νιώθω θλίψη. Είναι σκληρό πολύ σκληρό να φεύγει ένας άνθρωπος που αγαπάς και επίσης δύσκολο όταν παλεύεις μόνος σου χωρίς στηρίγματα. Θεωρώ ότι εξομολογούμενη/εξομολογούμενε, καλύτερα θα είναι να είσαι δίπλα του να του κρατάς το χέρι. Η δουλειά είναι σημαντική μεν, αλλά σκέψου πως ο μπαμπάς σου θα πάρει δύναμη για να αντέξει περισσότερο.

Θα διαφωνήσω με τις προηγούμενες απαντήσεις. Έζησα ακριβώς το ίδιο. Ο μπαμπάς μου "έφυγε" πριν 20 μέρες. Ήρθα από την Αθήνα, όπου σπούδαζα, στην επαρχία. Ήταν οι πιο δύσκολες μέρες της ζωής μου αλλά αν δεν ερχόμουν, θα είχα τύψεις μια ζωή. Άφησα κι εγώ τη δουλειά μου η οποία ηταν φοιτητοδουλειά βέβαια, αλλά με βοηθούσε στο να βγάζω λεφτά και να ζω. Προέκυψαν πολλα έξοδα και δυσκολευτήκαμε πολύ οικονομικά αυτούς τους τρεις μήνες που κράτησε αυτή η ιστορία, όμως αν μπορώ να αισθάνομαι καλά με ένα πράγμα, αυτό είναι το γεγονός οτι ήμουν εδώ! Δε θέλω να σε επηρεάσω στο να πάρεις μια λάθος απόφαση που θα σου κοστίσει, αλλά θεωρώ οτι πρέπει να εισαι δίπλα στον μπαμπά σου αυτές τις στιγμές, όπως θεωρώ οτι κι εκείνος θα ήθελε να είσαι κοντά του. Εύχομαι να μην είναι οι τελευταίες του στιγμές αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ η εμπειρία μου από τα νοσοκομεία αυτούς τους τρεις μήνες (και πίστεψε με, ήταν πολλά τα νοσοκομεία) μου λέει οτι καποια στιγμή ο μπαμπάς σου θα "φυγει", ειδικά αν μου μιλάς για προχωρημένο στάδιο. Θα δουλεύεις αλλά ο νους σου θα είναι εκεί, στον μπαμπά σου. Κι αν τελικά "φύγει" ( εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να ΜΗ ΣΥΜΒΕΙ ΠΟΤΕ), θα μετανιώνεις και θα το σκέφτεσαι μια ζωή. Γνωρίζω ότι τα παιδιά, ειδικά αφου ενηλικιωθούν, πρέπει να ειναι ανεξάρτητα και να κάνουν τη ζωή τους (αυτό θέλουν κι οι γονείς εξάλλου για τα παιδιά τους) αλλά το να μην ξαναδείς κάποιον είναι πολύ βαρύ και σκληρό, το βιώνω και το μόνο που μπορει να παρηγορήσει αυτόν τον πόνο είναι ότι ημουν εδώ. Όσον αφορά τα οικονομικά, εμάς ευτυχώς μας βοηθήσαν πολυύ οι συγγενείς, πιάσαμε δουλειά αμέσως μόλις έφυγε ο μπαμπάς μου και τα έξοδα καλύφθηκαν όλα. Οι στιγμες όμως, δε γυρνάνε πίσω, ούτε οι άνθρωποι! Εύχομαι να πάρεις μια απόφαση για την οποία δε θα μετανιώσεις ποτέ.

συμπάσχω................... τα εχω κι εγω περάσει ..............πατερας με καρκίνο και Γολγοθάς .................. ευχομαι να γινει καλά ο ανθρωπος ............