ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περιμέναμε το ταξί έξω από το ξενοδοχείο. Όπως εκείνην την φορά δύο χρόνια πριν, όπως κάθε φορά. Ένα λεπτό είπαν θα κάνει να έρθει. Μάλλον πέσαμε σε φιλεύσπλαχνο ταξιτζή, γιατί έκανε εννέα λεπτά να έρθει. Μας χάρισε ακόμα εννέα ολόκληρα λεπτά μαζί.Σε αγκάλιαζα από την μέση, σου χαμογελούσα, πιεζόμουν να χαμογελάσω, σου θύμιζα ότι είμαστε εδώ και αγαπιόμαστε, εσύ κοιτούσες αλλού και με χάιδευες.Ήρθε το ταξί. Σφιχτή αγκαλιά, "να προσέχεις", "θα σου γράψω όταν φτάσω", "μου λείπεις ήδη". Φιλί με δάκρυα.Ξεκίνησε το ταξί. Σε κοιτούσα, καθώς απομακρυνόμουν, να περπατάς σκυφτός με το γράμμα μου στην τσέπη.Η γνωστή διαδρομή για το αεροδρόμιο.Electro house στο ραδιόφωνο που μαζί με τον αχνό ήλιο του καλοκαιρινού απογεύματος και την εικόνα σου στο μυαλό μου μαζί με όλες τις στιγμές, μου έφερε το σφίξιμο στην καρδιά. Αναμονή στο αεροδρόμιο τρεις ώρες. Ζέστη, αποχαύνωση, πονοκέφαλος, δάκρυα, τσιγάρα, σκέψεις, και ο πόνος στο στήθος να έρχεται και να φεύγει. Να μου θυμίζει τον χρόνο που χάσαμε, τις ευκαιρίες που αγνοήσαμε, την αλαζονία της νιότης όταν όλα έμοιαζαν εύκολα και διαπραγματευόμασταν τον έρωτα με την αθώα φιλία μας, ανυποψίαστοι για όσα θα επακολουθούσαν.Και είμαι πάλι εδώ και σου γράφω το βραδυνό email.Μου τηλεφώνησες πριν, βιαστικά, το μόνο που μπορείς να κάνεις."Έχω ένα σφίξιμο", μου είπες."Ξέρω", σου απάντησα.Μέχρι την επόμενη φορά.