ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάνε σχεδόν 2,5 χρόνια που δεν σε έχω δει, που δεν έχω ακούσει την φωνή σου. Σχεδόν 2,5 χωρίς να νιώσω το βάρος του κορμιού σου.Θες να μάθεις τι έκανα αυτά τα 2,5 χρόνια; Ακολούθησα κατά γράμμα τις συμβουλές των φίλων. Σε διέγραψα από παντού. Έσβησα κάθε μήνυμα που μου είχες στείλει, πέταξα τα δώρα σου, έσκισα τα βιβλία με τις αφιερώσεις, σταμάτησα να συχνάζω στα μέρη που ανταλλάξαμε τα πρώτα χάδια. Άλλαξα μουσικές. Άλλαξα συνήθειες. Δεν ωφελεί. Προσπάθησα ξέρεις. Μα δεν ωφελεί. Ποτέ δεν μπόρεσα να προχωρήσω. Ποτέ δεν μπόρεσα να επιτρέψω σε κανέναν να μπει στη ζωή μου. Να πάρει την θέση σου. Ποτέ δεν μπόρεσα να ξεχάσω την αγκαλιά σου και κάθε φορά που αισθανόμουν μόνη, απογοητευμένη, αγχωμένη ερχόταν η ίδια μυρουδιά πάντα. Η μυρουδιά σου. Τόσο οικεία και γνώριμη.Χθες άκουσα ότι εσύ αυτά τα 2.5 χρόνια προχώρησες. Χαίρομαι για σένα. Μαζί αν και το παλέψαμε δεν τα καταφέραμε. Ίσως φταίει τελικά το ότι είμαστε υπερβολικά ίδιοι. Το ίδιο πεισματάρηδες, το ίδιο εγωιστές. Απλά να, αναρωτιέμαι... Πως γίνεται να αγαπάς έναν άνθρωπο κάθε μέρα όλο και περισσότερο; Πώς γίνεται ένα τόσο δυνατό συναίσθημα να μην σε άγγιξε; Ή μήπως έφταιγε απλά ο φόβος;Ό,τι και να ήταν πλέον λίγη σημασία έχει. Σε 3 μέρες φεύγω οριστικά από την Ελλάδα. Δεν ξέρω τι θα βρω εκεί. Δεν ξέρω πως θα είναι να κυκλοφορώ σε μια χαοτική πολή χωρίς να έχω την ελπίδα ότι θα σε πετύχω κάπου. Ξέρω όμως ότι θα σε κουβαλάω μέσα μου όπου και να πάω. Θα υπάρχεις σε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου.Αντίο.