ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάει ώρα πια που δεν μίλησε κανείς. Η φωτιά είχε κάνει τη δουλειά της. Δεν είχε μπεί ακόμα καλά-καλά το φθινόπωρο, όμως η Μαρία-Άννα ήταν σίγουρη πως το μόνο που της είχε απομείνει ήταν λίγα κούτσουρα για συντροφιά. Τα φώτα κλειστά. Μια πόρτα ανοίγει, κλείνει, το ασανσέρ, κάποιος φωνάζει απ' έξω. Ή από μέσα της.-"Αύριο θα πάω", πιάνοντας πάλι κουβέντα με την φωτιά."Ναι, αύριο θα πάω. Τελευταία φορά. Θα πάω.", προσπαθούσε να γαντζώθει από μια δικαιολογία. Ήξερε φυσικά ότι δεν θα ήταν η τελευταία φορά αλλά ήταν το τέλειο λάθος για 'κείνη. Στο μεταξύ στο δωμάτιο εισβάλλει κάθε λίγο, με το έτσι θέλω, το πιο άσχημο πράσινο που υπάρχει. Νύχτωσε για τα καλά. Κοιτάζει ακόμα την άδεια κορνίζα. Κάθε 3" ξαναθυμάται. Οι αναμνήσεις φεύγουν. Οι αναμνήσεις επιστρέφουν. Οι αναμνήσεις φεύγουν. Οι αναμνήσεις επιστρέφουν. Κάθε 3". Με τον ρυθμό της πινακίδας και του πιο άσχημου πράσινου στον κόσμο. ΕΦΗΜΕΡΕΥΕΙ....