ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φίλοι της στήλης, αφορμή για να σας γράψω παίρνω από κάποια συζήτηση που είχα πρόσφατα με έναν γνωστό μου αλλά κι από ένα άρθρο που διάβασα σχετικά με τους άντρες που απελπίζονται όταν πάνε για ψώνια μαζί με τις συντρόφους τους. Το άρθρο που διάβασα είναι στο αδερφάκι αυτού εδώ του site, στα Μικροπράγματα, εδώ: https://mikropragmata.lifo.gr/listes/20-dystychismenoi-antres-pou-pagideftikan-sta-psonia-ton-syntrofon-tous/ Πραγματικά μού φαίνεται τόσο υπέροχο να πηγαίνεις για ψώνια με την αγαπημένη σου. Να σου μιλάει για πράγματα που της αρέσουν, γενικά όχι μόνο για τα ψώνια αλλά για οτιδήποτε. Να μοιράζεστε στιγμές ευτυχίας. Ακόμα και μικρές στιγμές της καθημερινότητας. Πιστεύω πως είναι μεγάλο προνόμιο να έχεις έναν άνθρωπο να συζητάς μαζί του και να περνάτε όμορφα. Ή ακόμα και στις δυσκολίες να είστε μαζί. Επειδή δεν έχω αγαπημένη, μήπως το βλέπω έτσι αλλά δεν ισχύει; Νομίζω πως δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα στον κόσμο από δύο ανθρώπους που είναι ερωτευμένοι, ακόμα κι αν διαφωνούν σε κάτι, κι αυτό μέσα στη ζωή είναι αλλά να διαφωνούν με ευγενικό τρόπο και να μην εκδηλώνεται η ένταση άσχημα. Θα πουν κάποιοι ότι η πίεση της καθημερινότητας και το άγχος της επιβίωσης οδηγούν και σε τσακωμούς. Δεν ξέρω, πιστεύω πως είναι προσωπική επιλογή το να τσακωθείς με τον άνθρωπό σου. Αν την ώρα που πάει να γίνει ο τσακωμός, εκδηλώσεις την ένταση με τη φράση ''ακούω αυτό που λες και θα προσπαθήσω να το διορθώσω'' ή ''έκανα λάθος, συγνώμη'' ή ''σκέψου όμως κι αυτή την περίπτωση'' αντί να αρχίσεις το έντονο μπλα μπλα και να φορτώνεις και την αγένεια ή τα βρισίδια. Μπορείς να ηρεμήσεις ωραία και καλά τον/την αγαπημένη σου και ο καβγάς να μη γίνει και να κλείσει η διαφωνία με μια αγκαλιά κι ένα φιλί, ματς μουτς κι όλα λύνονται. Πείτε με φλώρο , δεν με πειράζει. Το ξέρω ότι δεν λύνονται τα προβλήματα με αγκαλιές και φιλιά αλλά τουλάχιστον να είναι ενωμένοι οι σύντροφοι απέναντι στα προβλήματα, ποιός ο λόγος να φερθείς άσχημα; Θα μου πείτε πως παρουσιάζομαι ως κελεπούρι και γλυκερός κι αφού είναι έτσι, τότε γιατί δεν έχω αγαπημένη; Γιατί είμαι μόνος; Γιατί κάνω λάθη κι εγώ, αδύναμος κοινός θνητός είμαι, κάπου φταίω κι εγώ και είμαι μέτριος αλλά τουλάχιστον προς τη συμπεριφορά στους άλλους τα πιστεύω αυτά που λέω κι αν μου δοθεί η ευκαιρία τα πράττω κιόλας. Είναι προσωπική επιλογή το να μην πληγώνεις με οποιοδήποτε τρόπο τους άλλους κι ειδικά την αγαπούλα σου, τον άνθρωπό σου. Όπως και το να σέβεσαι τις επιθυμίες της και να μη βαριέσαι να περνάς χρόνο μαζί της. Να σέβεσαι τα ενδιαφέροντα του ανθρώπου με τον οποίο είστε μαζί. Θα μου πείτε, πού τα λέω τώρα αυτά, στην κοινωνία που όχι μόνο υπάρχει ασυνεννοησία αλλά και που η ενδοοικογενειακή βία έχει τρυπήσει προ πολλού το ταβάνι και πάει να πιάσει ουρανό. Τέλος πάντων, υπάρχουν κι άνθρωποι που νιώθουν. Ελπίζω πολλοί.