ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε είδα την πρώτη φορά και σε προσπέρασα. Μάλλον ο Έρωτας είχε στραμμένη την προσοχή του αλλού. Και η μοίρα τα ‘φερε έτσι που σε συνάντησα ξανά κι ο χρόνος πάγωσε. Συνεχώς ρωτούσα τον εαυτό μου. Γιατί εσύ κι όχι κάποιος άλλος; Ποιος ορίζει την καρδιά; Γιατί τώρα, γιατί τόσο αργά; Γιατί εσύ που δεν μπορώ ποτέ να έχω πραγματικά; Γιατί το σώμα σου να μιλάει τόσο όμορφα στο δικό μου, γιατί τα χέρια μας να ταιριάζουν τόσο, αφού θα πρέπει σε λίγη ώρα και πάλι να φύγεις; Πώς μπορώ να βλέπω την ψυχή σου, χωρίς καν να σε έχω καλά καλά; Πώς μπορεί να μ' ενοχλεί τόσο η απουσία σου και οι ανούσιες παρουσίες των άλλων, αφού σε έζησα τόσο λίγο; Υπάρχει κάπου ένα κουμπί για να το πατήσω και να σε σβήσω από μέσα μου; Για να κάνω την αγάπη, αδιαφορία; Είναι ωραία η ζωή, δεν την απαρνιέμαι, όμως γαμώτο θα ήταν πολύ πιο ωραία αν μπορούσα να μοιράζομαι αυτό τον καναπέ μαζί σου, αν μπορούσα να έκλεβα φαγητό από το πιάτο σου, να σε γαργαλάω όταν κοιμάσαι και να έτριβα τα πόδια μου στα δικά σου στο κρεβάτι. Δεν ξέρω αν το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ μας όταν θέλουμε κάτι πολύ, αλλά στη δική μου περίπτωση το σύμπαν μου παίζει περίεργα παιχνίδια και με κρατάει κολλημένη εκεί στις στιγμές που γεννήθηκαν ξαφνικά μόνο από ένα απλό μήνυμα ή ένα τηλεφώνημα. Τις υπόλοιπες μέρες, κενό. Μία ασυνήθιστη απώλεια μνήμης. Μία αυταπάρνηση ν’ αγγίξω το καθετί ωραίο, χωρίς εσύ να το δεις πρώτος.