ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον τελευταιο χρόνο έκανα παρέα με μιά κοπέλα από την σχολή. Από την αρχή είχα τις αμφιβολίες μου για εκείνη. Παντα τύχαινε να έρχετε στο δικό μου σπίτι και πέρασε καιρός για να με βάλει στο δικό της.Μου είπε πως είχε πληγωθεί απο φιλίες και έτσι σκέφτηκα πως παίρνει τα μέτρα της μαζί μου. Κάθε φορά που έπερνε τηλεφωνο το αγόρι της του έριχνε μπινελίκια που δεν φανταζομουν ποτε πως μπορει να λεει μια κοπελιτσα 21 χρονων. Συνεχως παραπανιόταν για αυτόν και εγώ απο τα λεγομενα της την υποστηριζα. Ωσπου τον γνωρισα. Αυτός..χρύσο παιδι. Την αγαπούσε και εκανε μπαμ. Μεσα στα ματια την κοιτουσε. Και αυτη ακομα και μπροστα μου του φεροταν απαισια. Αρχισε με τον καιρο να μου μιλαει ασχημα και μενα. Ειχε συνεχεια νευρα και ενταση. Αλλα συνεχισα την παρεα μαζι της γιατι ειχαμε κοινους στοχους για την σχολη-κοινα ωραρια-κοινα θεματα συζητησης. Και στην τελικη δεν πετας εναν ανθρωπο επειδη ειναι νευρικος. Ειμαι πολυ υπομονετικη γενικα. Ωσπου ηρθε εκεινη η μερα. Σαν φοιτητρια ποτε δεν κρεμασα την ομαδα μου σε εργασιες. Και ηρθε στιγμη που δεν ημουν καλα ψυχολογικα. Ηθελα μια εβδομαδα off.να ηρεμησω.Τηςζητησα να κανει υπομονη και να με βοηθησει.Μια εβδομαδα χωρις εργασιες.Μια. Εκεινη φυσικα εγινε πυρ και μανια.Μου αραδιασε ενα σορο στολισματα στην μεση του δρόμο-απο υποχονδρικη μεχρι τεμπελα. Δεν λεω οτι ειμαι ο τελειος ανθρωπος, αλλα ποτε δεν την ¨ενοχλησα¨. Παντα συμβουλες για το καλο της της εδινα και ανεχομουν τα νευρα της και την απαισια συμπεριφορα της. Δεν αντεξα. Την στολισα και εγω. Καπου μεσα μου χαρηκα γιατι την ξεφορτωθηκα. Αυτο το άτομο που με γεμιζε αρνητισμο. Για 2 εβδομαδες εσπασε τα τηλεφωνα-κινητα και σταθερα. Με επρηξε στα mail. Απο τον σκασμό της που δεν απαντησα, επερνε τηλ τους συμφοιτητες μου και με εθαβε, πηγαινε στους καθηγητες και ελεγε πως εκεινη εκανε τις εργασιες και οτι εγω δεν βοηθησα στο πουθενα. τις ΔΙΚΕΣ μου εργασιες. που τις εκανα εγω με την δικη της μικρη βοηθεια γιατι δεν ειχε ιδεα απο υπολογιστες και αγγλικα. Με τα πολλα, μου κοστισε ενα συνεδριο και 2 μαθηματα. οταν το εμαθα εκλαιγα για μερες. Αλλα δεν την πηρα, δεν την σκυλοεβρισα οπως της αξιζε.Γιατι σκεφτηκα πως ενα τοσο εγωιστικο πλασμα δεν θα καταλαβαινε ουτως η αλλως.Με πηρε στα γενεθλια μου και απο ανωτεροτητα το σηκωσα. Την εκλεισα με συνοπτικες διαδικασιες. Εχουν περασει 6 μηνες απο το σκηνικο και ακομα βραζω απο τον θυμο μου. Ενα εξαμηνο δεν πηγα στην σχολη, δεν ειπα την δικια μου εκδοχη σε κανεναν. Τωρα θα μου πεις η αληθεια δεν εχει εκδοχες, ειναι μια. Γιαυτο διορθωνω. Την αφησα να λεει τα ψεματα της σε ολους για μενα. Πρώτη φορα στην ζωη μου νιωθω τοσο μεγαλη απεχθια για εναν ανθρωπο. Απο την μια την λυπαμαι γιατι με τετοιο χαρακτηρα οτι και να κανει, οσο καλη και να το παιζει στην αρχη, ποτε κανεις δεν θα μεινει διπλα της. Απο την αλλη -και δεν φανταζομουν ποτε οτι θα το ελεγα αυτο-αλλα την μισω νομιζω. Πως θα παω τον Σεπτεμβριο στην σχολη? Πως θα δω την υπεροπτικη της φάτσα? Πως θα κρατηθώ?