Δε μ' αρέσει να μιλάω σε νυν για πρώην και ούτε να το κάνει ο άλλος. Είτε είμαι σε φάση που το βλέπω το ειδύλλιο ελαφρά είτε πιο συνειδητοποιημένα. Από τη μεριά μου σκέφτομαι πως δεν έχει κανένα νόημα και είναι καλύτερα απλά να λαμβάνω υπόψη στην πράξη τα μαθήματα που πήρα από προηγούμενες εμπειρίες χωρίς να κάνω περαιτέρω αναφορές. Άσε που το να μιλάει πολύ κάποιος για πρώην δημιουργεί αμφιβολίες για το κατά πόσο τον/την έχει ξεπεράσει. Επίσης, με το να γνωρίζει με λεπτομέρεια ο ένας το ερωτικό παρελθόν του άλλου αποκτά αχρείαστες προκαταλήψεις. Ας πούμε πως είναι κάτι σαν το ιατρικό ιστορικό ξέρω γω. Δεν το διατυμπανίζεις κιόλας αλλά το αποκαλύπτεις σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Ως ψυχογράφημα με βάση το παρελθόν για ένα άτομο ενδεχομένως να έχει κάποια χρησιμότητα, αλλά αυτό δεν είναι καλύτερα να το αφήνουμε για τον ψυχολόγο; Τι έχει να προσφέρει το ερωτικό παρελθόν στο ερωτικό παρόν διερωτώμαι λοιπόν, όταν γίνεται θέμα συζήτησης σε μια σχέση; Είναι οι σχέσεις όπως οι συνεντεύξεις για δουλειά όπου το ιστορικό προσθέτει μπόνους πόντους στο 'βιογραφικό'; θέτω ως βάση του προβληματισμού μου την υπόθεση πως γυναίκες και άντρες κρίνονται εντελώς ισότιμα για την ερωτική τους ζωή. (ασχέτως αν αυτό γίνεται στην πράξη)