ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

SOS..Είναι από τη Βουδαπέστη, Ούγγρος δηλαδή. Γνωριστήκαμε σε ένα πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών. Ερωτευτήκαμε κι είμαστε "μαζί" δύο χρόνια. Κι όταν λέω μαζί εννοώ τα καλοκαίρια που μεσολάβησαν. Ναι τον αγαπώ, νιώθω ότι με καταλαβαίνει όπως κανένας άλλος(στα αγγλικά αλλά για μένα είναι σαν δεύτερη μητρική γλώσσα), ναι κάνουμε όνειρα και πιστεύουμε ότι αυτό που έχουμε είναι ξεχωριστό. Δεν τον απατώ, δε με απατά(θα μου πείτε που το ξέρω..Έστω από την εμπιστοσύνη που του έχω πιστέψτε ότι δε με απατά). Αλλά δε μπορώ άλλο. Τον θέλω δίπλα μου κι όσο δε μπορώ να τον έχω τόσο πιο πολύ τον θέλω. Μια αγκαλιά του ζητώ σε ένα μοναχικό βράδυ αλλά πού να τη βρω; Εγώ Αθήνα, εκείνος Βουδαπέστη. Θα μου πείτε, εσύ τον επέλεξες(τουλάχιστον αυτό λέει η γιαγιά) αλλά διαφωνώ. Δεν επέλεξα να τον ερωτευτώ. Δε θα μπορούσα άλλωστε. Αυτά τα πράγματα δε γίνονται έτσι. Σήμερα του μίλησα απότομα και μονολεκτικά στο skype κι έχω τύψεις. Προσπαθούσε να καταλάβει τι έχω αλλά δε μπόρεσε αφού δε του έλεγα. Άλλωστε τι θα κέρδιζα αν του έλεγα; Απλά θα τον στενοχωρούσα..