ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα, Είμαι εδώ και 3 χρόνια σε μια σχέση. Στην αρχή ήταν όλα καλά , μετά από κάποιους μήνες όμως άρχισε να παρουσιάζει δείγματα παθιασμένης ζήλειας και κτητικότητας. Δεν θα πω ψέματα , μου φάνηκε στην αρχή γοητευτικό. Το θέμα μετά είχε ξεφύγει, κάθε φορά που βγαίναμε και έπινε έβγαινε από μέσα του τέτοιος θυμός και τέτοια ανασφάλεια. Προκαλούσε σκηνές ακόμη μπροστά και σε φίλους μου. Με τον καιρό αποκαλύφθηκε ότι από "εκδίκηση" λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης που του έβγαζα είχε ψάξει την πρώην του χωρις να γίνει κάτι ερωτικό εν τέλει. Τον συγχώρεσα και μετά αποκαλύφθηκε κάτι αντίστοιχο. Χωρίσαμε για 2 μήνες και εγώ εκείνη την περίοδο βγήκα με ένα παιδί κ αυτός με μια κοπέλα. Αυτός όμως ξαναεμφανίστηκε και αποφάσισα να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία να κάνουμε μια καθαρή καινούρια αρχη πιστεύοντας ότι θα αλλάξει. Τίποτα δεν είχε αλλάξει, ούτε εμπιστοσύνη , δεν με άφηνε να βγω τα βράδια για ποτό, ασκούσε κριτική επάνω στο ντύσιμο μου ότι προκαλω (ποτέ δεν προκαλώ ειλικρινά, είμαι ερωτευμένη μαζί του). Μπήκε στρατο και του είπα ένα ψέμα ότι ήμουν σπίτι ενώ ήμουν με τις φίλες μου για καφέ γιατί θα θύμωνε . Το κατάλαβε και του παραδέχτηκα την αλήθεια και του ζήτησα συγγνώμη. Ακόμη μου το χτυπάει ακόμη με περιορίζει στο ντύσιμο ακόμη δεν με αφήνει να βγαίνω έξω. Με έχει βγάλει υποκριτρια και ψεύτρα και δεν πιστεύει ούτε σε μια λέξη μου και νιώθω ότι με μειώνει αυτό το πράγμα και νιώθω ότι μου δημιουργεί ένα συναίσθημα μίσους για τον εαυτό μου. Νιώθω σαν να ψάχνω να βρίσκω λάθη που κάνω για να ρίξω την ευθύνη κάνω μου