ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποτέ δεν έψαχνα τον όμορφο, τον πλούσιο. Πάντα είχα αρκετή πέραση στους άντρες, παρ' ὀτι η αυτοπεποίηθησή μου δε θα έλεγες ότι είναι και στα ύψη. Ποτέ δε μου άρεσαν τα one night stands, παρ᾽ότι το έχω δοκιμάσει ως εμπειρία 4 φορές τους 6 μήνες που είχα πάει erasmus. Είχα 2 μακροχρόνιες σχέσεις, μία από τα 17 έως τα 21 και μία από τα 22 έως τα 25. Τώρα είμαι στα 26, χωρίς σχέση. Το πρόβλημά μου είναι το εξής: έχω κάποιες φίλες που μόνο και μόνο για να μην είναι μόνες τους συμβιβαζονται με κάποιον που δεν γουστάρουν πραγματικα, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρούνται οι ίδιες και να ταλαιπωρούν και τον άνθρωπο που έχουν δίπλα τους. Γκρινιάζουν, δεν είναι ποτέ ευχαριστημένες, δεν απολαμβανουν τις χαρες της ζωης. Ποτέ δεν έχω συμβιβαστεί, ποτέ δεν έχω υπαρξει σε σχέση με κάποιον που δε μου έκανε το κλικ. Γιατι να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου και να ''φορτωθώ'' κάποιον με τον οποίο δεν υπάρχει πραγματικη έλξη. Γιατί να σκεφτώ ''να μώρε, είναι καλό παιδί '' ή ''με κυνηγούσε μήνες, οπότε ας είμαι μαζί του αφού με θέλει τοσο'. Είμαι από μόνη μου μοναχικός τύπος και μέσα σε μία σχέση, δηλαδή παροτρύνω τον άλλον να βγει με τους φίλους του και εγώ με τις φίλες μου, επιζητώ να μένει κάποιες στιγμές ο καθένας μόνος του, προκειμένου να υπαρχει μια υγιής σχέση και να λείπει ο ένας στον άλλο. Φανταστείτε ότι είμαι ετσι με κάποιον που γουστάρω πολυ. Εαν,δε, τον άλλον δεν τον γουστάρω κι όλας, νιώθω ότι καταπιέζομαι. Στο δια ταύτα: είμαι 1 χρόνο μόνη μου. Δεν έχει βρεθεί κανείς να μου κάνει το κλικ. Καποιοι ίσως βιαστούν να κρίνουν ότι είμαι περίεργη, ότι ψάχνω τον τέλειο... Δεν είναι έτσι. Οπως είπα παραπάνω, ούτε τον όμορφο ψάχνω, ούτε τον πλούσιο. Ψάχνω αυτόν που μου αναλογεί. Κανείς από τους πρωην μου δεν ηταν ουαου. Εγω τον εβλεπα ως τον πιο ωραιο και σεξι αντρα του κοσμου. Οσο καιρο είμαι μόνη μου,εχω βγει ραντεβου με 3 άντρες, κι όμως, με κανεναν δεν υπηρξε αυτή η χημεία, αυτή η έλξη που έχω νιωσει με αλλους στο παρελθον. Οι φιλες μου μονιμως μου λένε, μα καλα αφου σε θελει προχώρησέ το, μπορεί στην πορεια να τον ερωτευτεις... Απογοητεύομαι, γιατι εγω δεν μπορω να σκεφτω έτσι. Δεν είναι τίμιο, για τον άλλον κατ' αρχην. Δεν μπορώ να κάνω σεξ με καποιον που δε μου κανει το κλικ. Όσες σχεσεις έχω δει να ξεκινουν με αυτη τη λογική, στην πλειοψηφια τους καταληγουν σε χωρισμο και πολλα ψυχολογικα. Ποια είναι η γνώμη σας; Έχετε βρεθεί ποτέ σε αντίστοιχη κατάσταση; Εχετε μπει σε σχεση με καποιον που εξ αρχης δε σας αρεσε; Μπορει αυτό να αλλάξει στην πορεία; Δεν ξέρω εάν θα σκέφτομαι έτσι σε περιπτωση που μείνω 5 χρόνια μόνη μου, αλλα αυτή τη στιγμή απολαμβάνω τη μοναξια μου και εύχομαι κάποτε,σύντομα, να ξανανιωσω αυτην την πολυ ωραία αίσθηση του να γουστάρεις τον άνθρωπό σου και να μην έχεις μάτια για κανέναν άλλο.