ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εγραψα μια εκθεση. Τι εκθεση δηλαδη? 2,5 σειρες. Και πραγματικα δεν ξερω πως νιωθω. ηταν σαν να παρελυσα εκεινη τη στιγμη, πνιγομουν δεν μπορουσα να γραψω τιποτα, να σκεφτω τιποτα περα το οτι πρεπει να φυγω αυτη τη στιγμη και να τρεξω σπιτι μου. Αλλα περιμενα, δεν ξερω γιατι, ισως ηλπιζα οτι θα γινει κατι και θα μπορεσω να γραψω. το πηρα αποφαση οτι θα τη δωσω ετσι ,και την εδωσα στη καθηγητρια. Η εκφραση της, το προσωπο της πηρε μια μορφη ερωτηματικου που μαλλον θα ηταν ενα φυσιολογικο "γιατι δεν εγραψες τιποτα κοριτσι μου?" Αλλα εγω το ερμηνευσα ως τα πιο ασχημα λογια που μου εχει πει ποτε καποιος. Αν και δεν μιλαγε εγω την ακουγα να μου φωναζει και σχεδον κουφαθηκα. Ειληκρινα δεν μπορω να καταλαβω πως και δεν λιποθυμισα επι τοπου, ζαλιζομουν και ενιωθα την καρδια μου να με βαραει τοσο δυνατα.. δεν ειμαι και τοσο σηγουρη για αυτο, αν και συνεβη πριν μιση ωρα το θυμαμαι σαν ονειρο. εγω εκει μπροστα της, της χαμογελασα. Αυτοματα, δεν θυμαμαι καν να το θελω απλα επιασα τον εαυτο μου να χαμογελαει πλατια. Και εφυγα πριν βαλω τα κλαματα ευτυχως. Ηρθα σπιτι μου ουτε εγω ξερω πως, και τρεμω, δεν μπορω να σταματησω να κλαιω, κανεις δεν θα το μαθει εξαλλου κανεις δεν νοιαζεται. Εχω να κοιμηθω απο τη Δευτερα, να φαω δεν ξερω ουτε εγω απο ποτε. Θελω οσο τιποτα αλλο να τα παρατησω. Ακριβως οπως εκανα σημερα, να τα αφησω ολα. για εναν παραξενο λογο, ενιωσα καλα οταν τα παρατησα. Θελω να τα αφησω ολα δεν θελω αλλο να ζω ετσι. Μαθητρια