ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξύπνησα με ένα πλάκωμα στο στήθος. Αναγνωρίζω τις μαυρες μου μερες, απ' το ότι δε σηκώνομαι αμέσως απο το κρεβατι. Καθομαι μες τα σκοτάδια τουλαχιστον για μία ωρα και διαβαζω εξομολογήσεις, ισως, για να νιωσω καλυτερα διαβαζοντας τα χειροτερα.Φταις και _εσυ_ για αυτες μου τις αχρωμες μέρες...Κι όμως, το θυμαμαι σαν χτες που ξυπνούσα γνωρίζοντας πως θα αντικρύσω μήνυμά σου. Αυτο αρκούσε για να τρεξω να σηκωθώ απο το κρεβάτι, να παω μια βόλτα, να νιωσω ζωντανή! Ο ερωτας! Ποσο περιεργο και υπουλο πραγμα αυτος ο ερωτας...Σου κλεινει τα ματια, σε μεθάει, σε κανει πιο καλοσυνατο, χαμογελαστο, αισιόδοξο άνθρωπο! Δεν την υποφερω τη μιζερια -οχι της μοναξιάς-, αλλα της μετριότητας. Προσπαθω να πεισω τον εαυτό μου πως υπάρχουν ατομα που μου κινούν το ενδιαφέρον σαν εσένα..Μιλαω για λιγο μαζι τους, φλερτάρω, τελικα καταλαβαίνω πως η χημεία αναμεσα σε δυο ανθρώπους, δεν ερχεται τραβώντας την απ τα μαλλιά.Αχ βρε παιδια....Εχω τοση διάθεση να ερωτευτώ ολοκληρωτικά, να γινω και παλι ο θετικός ανθρωπος που χαίρομαι να αντικρίζω καθε πρωί στον καθρέφτη...