ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδειξα αδυναμια, αν με ρωτούσεε πριν μέρες αν το έκανα αυτό πως θα ένιωθα θα σου έλεγα ντροπή τώρα όχι έδειξα όπως ένιωθε ένας άνθρωπος εργαζόμενος και όχι μια μηχανή παραγωγής χρήματος. Είμαι 26 ετων, τελείωσα τη σχολή μου στα 4 έτη όπως προβλέπεται. Εμένα σε εστία ενώ παράλληλα δουλευα γιατί οι γονείς μου δεν είχαν καμία δυνατότητα να με συντηρούν. Κέρδισα υποτροφία και έκανα μεταπτυχιακό. Έκανα πρακτική, πήρα πτυχίο υπολογιστων, ξέρω άριστα 2 γλώσσες και άλλη μία σε μέτριο επίπεδο. Έτρεχα σε κάθε σεμινάριο και συνέδριο που μπορούσα. Έκανα εθελοντισμό. Όλα αυτά για εμένα και φυσικά για να σταθώ επάξια στην αγορά εργασίας. Και όλα αυτά γιατί; Για να μπει στο λογαριασμό μου ο βασικός. Για να δουλεύω και αλλού ημιαπασχοληση. Για να χρωστάω 2 ενοίκια και να ψάχνω σαν τρελή σπίτι από τον Σεπτέμβρη. Για να με βάζει ο εργοδότης μου , ο Θεός να τον κάνει, να δουλεύω 10 ώρες την ημερα. Για μας βάλει να δουλέψουμε υπερωρίες ( υπερωρία θεωρεί το 12 Ώρο) , που φυσικά ποτέ δεν πληρώνει, όλη την εβδομαδα, επειδη χάσαμε τη Δευτέρα του Πάσχα και όταν τον ρωτάω τι θα γίνει μου απαντάει ' έτσι ανεβαίνει κάνεις ψηλά με ταπεινότητα και εργατικότητα, θα τελειώσεις νωρίτερα το Σάββατο αν δεν υπάρχει μεγάλος φόρτος εργασιας'. Να έχω χάσει 8 κιλά από την κουραση, το τρέξιμο και το άγχος. Και όταν λέω πως δεν αντέχω να μου χτυπάνε την πλάτη και να μου λένε "φαίνεται πως είσαι άξιο κορίτσι, θα τα καταφέρεις ,θα πας ψηλά." Όχι φίλε μου αυτή τη στιγμή δεν θέλω να πάω "ψηλα" αν είναι να φέρομαι έτσι στους υφιστάμενους μου. Να δουλεύουμε 10 ώρες για να πάρουμε 2 τέταρτα διάλειμμα και να λέμε και ευχαριστω. Να αγχώνεται η μάνα πως θα φύγει νωρίτερα που αρρώστησε το παιδί της και αν το ζητήσει θα της κόψει από το μισθό. Και στο κάτω κάτω κανείς δεν είναι άξιος επειδή δέχεται να εργάζεται με απάνθρωπους όρους. Να νιώθω τύψεις επειδη θέλω να βγω για τσίπουρα μια Παρασκευή βράδυ με την παρέα μου και να μην έχω τη δυνατότητα να δώσω ένα δεκαρικο; Να έχω τύψεις επειδη θέλω να πάω το καλοκαίρι διακοπές στο απέναντι νησάκι; Δεν μιλάω για μεγάλα πράγματα αλλά για απλά που με έκαναν να νιώθω άσχημα που τα σκέφτομαι. Γιατί το χειμώνα ζήτησα αύξηση επειδή δεν είχα χρήματα για να πληρώσω θέρμανση και μου απάντησαν μακαρι να ήταν καλύτερα τα πράγματα να σου δίναμε. Και να έρχεται η γυναίκα του ιδιοκτήτη να μας πει καλή χρονιά και να δείχνει τις φωτογραφίες από τη Λαπωνία. Να βλέπω μπαμπά 2 παιδιών να δυσανασχετεί για το πώς θα πληρώσει της μικρής τα φροντιστήρια και τα βράδια να είναι πακέτας και την άλλη μέρα να έχει τεράστιους μαύρους κύκλους. Αυτα τα παιδία δεν μπορεί να τα χαρεί. Και σήμερα έβαλα τα κλάματα για τον ρώτησα για τις υπερωρίες, και του είπα πως επικρατεί κλίμα τοξικής ανταγωνιστικότητας μεταξύ συναδέλφων για να μου πει αυτο που μου είπε. Δεν ήταν κάτι τρομερό αυτό που ξεστόμισε έχουν ειπωθεί χειρότερα και πιο ειρωνικά λογια, σε άλλη περίπτωση θα ήταν και σωστή συμβουλή, μα εκείνη τη στιγμή μεσα μου έχασα την κάθε δύναμη και ελπίδα που είχα. Λογικά θα με απολύσει περιμένω να δω.