ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα γενέθλια είναι αυτή η μέρα του χρόνου, που όπως και όλες τις άλλες αντίστοιχες γιορτινές ήμερες, περνάω φάσεις θλίψης. Να ναι οι προσδοκίες που είναι πολλές και δεν πραγματοποιούνται, να είναι που περνάει ένας χρόνος και νιώθω πως ακόμα η ζωή μου δεν είναι όπως την ονειρεύομαι; Ναι 'ισως να συνοδεύεται η μέρα αυτή από τη θλίψη του απραγματοποίητου. Νιώθω λες και σήμερα το σύμπαν μου θυμίζει πιο έντονα ότι δεν υπάρχει Άι Βασίλης, ότι τα όνειρα δεν είναι πάντα για να πραγματοποιούνται, ότι μεγαλώνω. Όχι όχι δεν είναι οι ρυτίδες που φοβάμαι. Είναι πως μαζί με τον χρόνο έρχονται και φεύγουν οι στιγμές. Πως τα χρόνια που πέρασασν μου πήραν πολλά, ανθρώπους, γέλια, δάκρυα, ξενύχτια, μου πήραν στιγμές ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ, ανεπανάληπτες!!! Δικές μου!! όχι δικές τους...Δεν ξέρω, απ την άλλη χαίρομαι όμως που μου έδωσαν κι όλας. Και αν δεν μου τα έδωσαν όλα ίσως να είναι και καλύτερα. Για τί άλλωστε θα πάλευα αν τα είχα όλα; Κάτι τέτοιες ώρες-μέρες νιώθω σαν να γυρνω πίσω στην ηλικία του παιδιού που ζητά με απαίτηση, κακομαθημένα ή στην ηλικία του εφήβου που διεκδικεί και οργίζεται ή απογοητεύεται όταν δεν μπορεί να τα αποκτήσει όλα, μέχρι να ξανασηκωθεί και να ξαναπαλέψει. Όμως η θλίψη έρχεται όταν καταλαβαίνω πως δεν είμαι πια ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αχ αυτό το συναίσθημα που πρέπει να το κρύψεις. Που οι άλλοι περιμένουν να το κρύψεις.. Που προσπαθούν να σε κάνουν να χαρείς και νιώθεις αχάριστος που δεν μπορείς να χαρείς. Σκεφτόμενη αυτά αποφασίζω να σηκωθώ.. Κοντεύει βράδυ. Μαύρο φόρεμα, γόβες, κόκκινο κραγιόν , τούρτα και δήθεν βλέμμα εκπληξης... Και πουυυφφφ.... έπειτα... σκοτάδι.. Και αυτή η μέρα θα σβήσει με κεράκια, αποτσίγαρα, αλκόολ και πολλή οργή..Οργή που της έδωσα αξία να με λυπήσει.