ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άπλωσα λοιπόν την "λάσπη" στα μαλλιά μου, και μετά τύλιξα το κεφάλι μου με σαράντα μέτρα αλουμινόχαρτο. Προηγουμένως είχα φορέσει μια παλιά πυτζάμα που κρατάω έξτρα για τέτοιες βραδιές. Ε, λέω, ας κάνω και μια μάσκα με ροζ άργιλο. Πασαλείβω πρόσωπο/λαιμό, και πάω ευχαριστημένη με τον εαυτό μου να ξαπλώσω στον καναπέ και να ρηλαξάρω. Δεν πρόλαβα όμως. Χτύπησε το κουδούνι.ΤΕΤΟΙΑ ΩΡΑ ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ;;; ΦΙΛΟΣ ΝΑΝΑΙ ΓΙΑ ΟΧΘΡΟΣ;;; Σιγά μην ανοίξω έτσι ροζ που είμαι, με παμπάλαια πυτζάμα και ασημί κεφάλι. Χτυπάει το τηλέφωνο. Ουφ λέω, κάποιος να του πω τον πόνο μου. Σηκώνω. Και τι ακούω."Κυρία τάδε, εσείς; Τι καλά που σας πετυχαίνω σπίτι! Σας έχω φέρει τα βιβλία που έχετε παραγγείλει. Από σήμερα κλείνει το βιβλιοπωλείο για δυο εβδομάδες. Σίγουρα το ξεχάσατε γιατί δεν περάσατε από το μαγαζί.Έχετε την καλοσύνη να τα παραλάβετε;".Ήθελα να του πω πως αυτό το τηλέφωνο δεν είναι το δικό μου. Και πως δεν μένω εδώ. Γενικώς πως δεν μιλάει με εμένα. Αλλά θυμήθηκα πως με γνωρίζει. Και πως έχει στείλει κι άλλες φορές βιβλία σε αυτήν διεύθυνση. Και πως έξω, στέκει το όνομά μου. Ακριβώς κάτω από το κουδούνι.Παραδόθηκα στην μοίρα μου και άνοιξα. Παρηγορήστε με.