ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και σε λίγες ώρες θα μου ευχηθείτε χρόνια πολλά, μα το μόνο που θέλω να ακούσω είναι χρόνια ευτυχισμένα. Κι εγώ δεν είμαι ευτυχισμένη μαμά. Πονάει η ψυχή και το σώμα μου κάθε μέρα. Πόσο σκληρό είναι για έναν γονιό να βλέπει το παιδί του δυστυχισμένο. Ήσασταν άτυχοι σαν γονείς. Το γνωρίζω. Το γνωρίζετε κι εσείς. Δυο παιδιά αποκτήσατε, και τα δυο τραβάνε τον δικό τους Γολγοθά, με πολλά προβλήματα.Φοβάμαι μαμά. Φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι το μέλλον. Νομίζω πως το γνωρίζω. Σα να το βλέπω μπροστά μου αυτή τη στιγμή. Λες και δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα παρά μόνο το πρόσωπο μου που θα έχει γεμίσει ρυτίδες. Πάντα οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδιο σπίτι, το ίδιο δωμάτιο. Κι όταν θα κλείνει η πόρτα αυτού του δωματίου τα βράδια, θα κλαίω και θα ονειρεύομαι μια τελείως διαφορετική ζωή. Έναν άνθρωπο να μου κρατά το χέρι στις χαρές και στις λύπες, ένα πλασματάκι δικό του και δικό μου… Δε θα συμβεί όμως τίποτα από αυτά. Το ξέρω καιρό τώρα. Σκέφτομαι όμως πως ακόμα κι έτσι θέλω να αποκτήσω το δικό μου σπίτι κάποια στιγμή. Και τότε συνειδητοποιώ την απαιτητική και εχθρική κοινωνία στην οποία ζούμε που σου απαγορεύει ακόμη και να ονειρεύεσαι. Νιώθω ώρες - ώρες τόσο ονειροπόλα. Ποτέ δε μου άρεσε να εξωραΐζω τις καταστάσεις στο μυαλό μου. Να όμως που το κάνω. Και συνεχίζω να ελπίζω πεισματικά. Από την άλλη , εγώ πάντα δειλή, ηττοπαθής, καταθλιπτική, με χαμηλή αυτοπεποίθηση. Πάντα έτσι ήμουν. Από παιδί. Νιώθω πως δεν έχω δικαίωμα να ονειρεύομαι μαμά. Γιατί τα όνειρα για να πραγματοποιηθούν χρειάζονται πυγμή. Κι εγώ δεν έχω. Η γερασμένη ψυχή μου αντανακλάται στα, γεμάτα παιδικότητα, μάτια μου, γεμάτα λαχτάρα για τη ζωή. Γι αυτόν τον λόγο όμως θα παλέψω. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω αλλά είναι το μοναδικό μου όνειρο πια. Να φύγω από το σπίτι, όσο και να σας αγαπώ, πρέπει να φύγω κάποτε.‘’Λυπάμαι, δε θα μπορέσεις να κάνεις ποτέ παιδιά, οι εξετάσεις σου έδειξαν ότι πάσχεις από…’’ και μετά ένα βουητό. Και μια συνταγή από ένα κοκτέιλ χαπιών που πρέπει να παίρνω κάθε μέρα για όλη μου τη ζωή. Θυμάμαι αυτή τη μέρα σα να ήταν χτες κι ας έχουν περάσει χρόνια. Κι εγώ τότε απλά ήμουν ένα κοριτσάκι. Εκείνη τη μέρα λοιπόν μαμά αναθεώρησα τη ζωή μου. Είπα στον εαυτό μου ότι θα ζήσω τον έρωτα, αυτό που μου αναλογεί αλλά ως εκεί. Δεν θα άντεχα το γεγονός να μπλέξω έναν άνθρωπο σε μια τέτοια κατάσταση. Υπάρχουν εκεί έξω πολλοί άνθρωποι που είναι μόνοι τους και συνηθίζουν τη μοναξιά γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή. Κάποια πράγματα είναι λαχείο όπως και να το δεις. Δε θέλω να είμαι μόνη μαμά. Μα για μένα νιώθω πως είναι μονόδρομος. Μα κάποια μέρα και ενώ είχα νεκρώσει τα πάντα μέσα μου, εμφανίστηκε εκείνος μετά από χρόνια, κι εγώ λες και ήμουν λευκή σελίδα, τον άφησα να γράψει πάνω της ό,τι ήθελε. Τον ερωτεύτηκα σα να ερωτευόμουν πρώτη φορά στη ζωή μου. Μου είχε λείψει η στοργή, τα χέρια που σε αγκαλιάζουν τη νύχτα και δε φοβάσαι τίποτα και κανέναν. Οι καλημέρες στο κρεβάτι με χαμόγελο. Οι βόλτες που κάνεις με τον άλλον πιασμένοι χέρι – χέρι. Και τότε απέκτησαν όλα νόημα και φώτισε ο κόσμος μου όλος. Γέμισα ελπίδα και απέκτησα δύναμη και πίστη τα αδύνατα να γίνουν δυνατά. Πίστεψα σε ένα θαύμα. Το είχα ανάγκη. Αυτό κάνει ο αληθινός έρωτας. Σου δίνει εφόδια να πολεμάς και ας βάλλεσαι από όλους και όλα. Έκανα ένα λάθος και τώρα το πληρώνω πολύ ακριβά μαμά. Τόλμησα να ζήσω για λίγο την ευτυχία. Κράτησα στην αγκαλιά μου έναν άγγελο, και τα μάτια του απλά παράδεισος. Και τώρα μόνο πόνος. Ένας πόνος για όλα. Θα σε κουβαλάω πάντα μέσα μου, σαν φυλαχτό που θα με φωτίζει και θα με οδηγεί παρακάτω…Θα κάνω όμως και μια ευχή. Να πιστέψω ξανά σε ένα θαύμα κι αυτή τη φορά να βγει αληθινό.Σήμερα είναι τα γενέθλια μου. Χρόνια μου πολλά.https://www.youtube.com/watch?v=_dHnGGlSlns