ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ανέκαθεν ήμουν φανατική του κινηματογράφου, με ιδιαίτερη προτίμηση στον κλασικό. Ιδιαίτερη αδυναμία έχω δε στον παλιό ελληνικό. Τα τελευταία χρόνια έχω ξεκινήσει να εμβαθύνω στο είδος, εκτός από ταινίες διαβάζω και ο,τι βιβλίο πέφτει στην αντίληψη μου σχετικά με αυτό.Σήμερα μόλις είδα το ''Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα'' του Φώσκολου και έχω να ομολογήσω ότι είναι από τις πιο συγκινητικές ταινίες που έχω δει. Ειδικά η τελευταία σκηνή ήταν τόσο λεπτή και ανθρώπινη. Η δικαίωση όσων τολμούν να ονειρεύονται παρά τις δυσκολίες και τον πόνο.Α στο καλό, συγκινήθηκα. Πολύ.Εσάς ποια ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου σας έχει συγκινήσει περισσότερο από οποιαδήποτε;