ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάντα φανταζόμουν τον εαυτό μου σε σχέση.Έκανα και τη μεγάλη (6 χρόνια) έκανα και τη μικρή (7 μήνες).και τώρα;σε ποιον θα λέω καλημέρα/καληνύχτα/δες τι έφτιαξα!/έχεις φάει;/βαριέμαι, παράτα τα όλα να πάμε βόλτα ;...Σε κανέναν! Ανάγκη είναι να τα λες σε κάποιον;;;Τώρα που έχουν περάσει λίγοι μήνες και ορθοπόδησα πάλι συναισθηματικά, τα σκέφτομαι και γελάω με αυτά που με άγχωναν τότε.Είναι ωραία και η μοναξιά. Χρειάζεται το μυαλό να δουλευει καμιά φορά μόνο για σένα κι όχι γι' άλλους.Προς Θεού, δε λέω ότι οι σχέσεις είναι άσχημες-κάθε άλλο. Πέρασα πολύ ωραία και στις δύο. Απλώς δεν είναι πάντα ότι χρειαζόμαστε. Πολλές φορές νομίζουμε ότι τη χρειαζόμαστε γιατί έτσι απαιτεί το στερεότυπο της κοινωνικής μας εικόνας. Άλλοτε είναι η συναισθηματική μας πατερίτσα, η δύναμη που άλλοι αντλούν από την πίστη στη θρησκεία, από τη δουλειά, από το φαγητό (!).Αυτά πιστεύω πλέον και η αλήθεια είναι ότι μ'αρέσει τόσο η ζωή μου τον τελευταίο καιρό, που αποφεύγω γνωριμίες μην τυχόν και πετάξει κανείς κανένα πετραδάκι που θα ταράξει την ηρεμία των νερών μου.αλλά...πάντα μια φωνή μέσα μου με αμφισβητεί και λέει "κοπελιά...μήπως έχεις χρυσώσει το χάπι;;;"