ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ίσως να δικαστώ κάποτε, που αμέτρητα θηλυκά πλάσματα με χαρίσματα ζηλευτά και με ζωες-στολίδια, κάθισαν δίπλα μου μ' ένα ποτό, περιμένοντας μια κίνηση, ένα βλέμμα, μια πρόταση για ένα ραντεβού, δυο γυρίσματα της γλώσσας προς τα εκεί που μιλούν τα φύλα.Μακάρι να τους είχα πει, αν όχι οτι τις θαυμάζω και τις θέλω, τουλαχιστον ότι, αν στέκομαι εκεί σαν ξύλο, είναι από συστολή, απο μια ντροπαλοσύνη αόρατη και ανόητη, σημάδι των παιδικών μου χρόνων, ότι η αξία που δίνω στον εαυτό μου είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο. Ότι έχω μετανιώσει εκατό φορές που έφυγα απ' το σπίτι της νύχτα, που κατάπιε όλα τα προσχήματα για να με πάει.Ότι τιμωρούμαι ίσως αρκετά με το να ζω χωρίς εκείνες και λίγο-πολύ χωρίς ανθρώπους.Ποιος συγχωρεί αυτές τις αμαρτίες;