ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες συζητούσα με την οικογένειά μου (εκτός από τον πατέρα μου) για τα οικονομικά μου. Λοιπόν, έχω μαζέψει κάποια χρήματα στην άκρη, για την σήμερον ημέρα είναι αρκετά καλά. Ο τρόπος όμως που τα μάζεψα, είναι ότι, δεν κάνω περιττά έξοδα, αυτά που θεωρώ εγώ τουλάχιστον περιττά και πολύ σπάνια συνεισφέρω στα έξοδα του σπιτιού (να 'ναι καλά οι γονείς μου). Βέβαια οι δικοί μου (μητέρα και δύο αδερφές) έχουν αντίθετη άποψη. Με λένε τσιγκούνα. Με παρομοιάζουν σαν κάποιους που μένουν σε ένα αχούρι ή στο δρόμο και ο λογαριασμός της τράπεζας τους είναι υψηλός. Και κάπου εκεί αρχίζει ο ψιλοτσακωμός. Ξεκινάω να τους εκφράζω τις σκέψεις μου (κακώς, πολύ κακώς). Τους λέω ότι, μαζεύω χρήματα για να σταθώ στα πόδια μου αύριο-μεθαύριο που δεν θα είστε σε θέση να με φροντίζετε. Ευτυχώς τώρα έχετε κάποια χρήματα και ναι το εκμεταλλεύομαι. Μαζεύω χρήματα για το ενδεχόμενο της μεταναστέυσης, δεν έχετε ιδέα πόσα είναι τα έξοδα στο εξωτερικό μέχρι να ορθοποδήσεις. Μαζεύω χρήματα για επείγουσες περιπτώσεις γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι συμβαίνει, όχι μόνο για ιατρική περίθαλψη αλλά υπάρχουν κι άλλα, που τώρα μας διαφέυγουν αλλά όταν μας χτυπήσουν την πόρτα θα πάθουμε καρδιά. Και να μου λένε, μέχρι τότε θα βρεις κάτι, έτσι θα κάτσεις; Πώς κάνεις έτσι; Σιγά... Και τους απαντώ... Πώς είστε τόσο σίγουροι ότι αύριο-μεθαύριο θα βρω δουλειά, είμαι ήδη πάρα πολύ καιρό άνεργη. Επιπλέον τους εξέφρασα και μία ακραία σκέψη. Αύριο-μεθαύριο μπορεί να μείνω στο δρόμο, να μην έχω κάποιο φράγκο να συντηρηθώ; Είμαι ρεαλίστρια και τίποτα δεν με εκπλήσσει πλέον. Οι δικοί μου από την άλλη, να συνεχίζουν τα δικά τους, να ψωνίσω ρούχα λες και δεν έχω (απλά δεν έχω πολλά) λες και θα μου χρησιμεύσουν τόσα πολλά, λες και βγαίνω έξω για να αλλάζω συνέχεια σημασία έχει η καθαριότητα. Ένα "καλό" ρούχο θα πάρω το οποίο θα το φορέσω μία φορά και θα το ξαναβάλω μετά από πέντε χρόνια και τότε θα μου πουν είναι ντεμοντέ. Βέβαια δεν έλλειψε και η ειρωνία, ότι εγώ θα τους "σώσω". Εκεί τα πήρα και εγώ λίγο στο κρανίο και της λέω της αδερφής μου "μην μου ζητήσεις αύριο λεφτά επειδή δεν έχεις..". Ξέρω φάνηκα πολυ σκύλά λέγοντας αυτό. Η αλήθεια είναι πως θίχτηκε αλλά κι εγώ δεν το εννοούσα έτσι, εννοείται χωρίς δεύετρη σκέψη αν υπάρξει ανάγκη φυσικά και θα δώσω. Αλλά ρε παιδιά, δεν αντέχω... Πριν 10 χρόνια έλεγα ότι θα έχω δουλίτσα και θα μένω μόνη μου και τα τελευταία χρόνια, οι σκέψεις που κάνω είναι ότι θα μείνω στο δρόμο... Πώς κατάντησα έτσι ρε;;!! Μήπως τελικά οι δικοί μου έχουν δίκιο;