ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μεσα σε ολα τα αρνητικα συνεβει και κατι με τη μαμα μου το οποιο μπορει να εχει συνεπειες. Απτη μια καταλαβαινω οτι ανησυχει αλλα δεν με νοιαζει κ αυτη ας ηρεμησει λιγο. Δεν ειμαι πια μωρο και δεν φτανει που δεν μπορει να κατανοησει στο ελαχιστο τη ψυχικη μου κατασταση και οτι δυσκολευομαι σε καποια πραγματα καθεται και λεει οτι τη ριχνω ετσι οπως ειμαι και αλλα. Επισης εστειλα μηνυμα σε εναν που μου αρεσει που παλιοτερα υπηρχε μια καποια επαφη αλλα τωρα ειχαμε χαθει. Προσπαθησα να ξεπερασω τις ντροπες μου και το κανα παρολες τις αμφιβολιες. Μου απαντησε μετα απο μια μερα και στο επομενο μηνυμα δεν απαντησε καν. Δεν ξερω πως ακριβως αισθανομαι γι αυτο σιγουρα με ενοχλει αλλα μεσα σε ολη την απαθεια δεν ειναι οτι με κανει να τρελαθω. Θελω να περασει το καλοκαιρι. Κουραστηκα. Με πιανουν και οι φρικες για την εικονα και τα μαλλια μου τα οποια απο περσι εχουν χασει απειρο ογκο λογω διαφορων. Το σιγουρο ειναι οτι ποτε δεν θα ζησω οπως θελω και δεν θα μπορω να κανω πραγματα. Δεν μπορω να με φανταστω σε τιποτα. Θα ηθελα να εχω μια σχεση αλλα δεν μπορω να διαχειριστω καν την ανθρωπινω επαφη ειδικα τη τοσο κοντινη. Δεν ξερω ολα ειναι μια απελπισια. Απλα συνεχιζω να υπαρχω και να επιβιωνω. Το χαπι που εχω ξεκινησει με εχει βοηθησει εν μερη, για την ακριβεια εχει προκαλεσει αυτο που ειπα πριν με κανει να υπαρχω και να νιωθω απαθεια για ολα αυτα και να μην μπορω να αντιδρασω αρνητικα. Κατι το ανουσιο δηλαδη. Ουτε να ξεσπασω καπως δε μπορω. Το κενο συνεχιζει. Με εκνευριζει τοσο πολυ αυτο το συναισθημα, δεν εχει χαρακτηρα και ποιοτητα ειναι απλα το τιποτα. Νιωθω πληξη. Ζω τη ζωη μου μεσω ονειροπολησεων. Και η βεβαιοτητα οτι ποτε δεν θα γινουν γινεται πιο μεγαλη. Που θα με βγαλουν ολα αυτα