ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω καταλήξει στο σημείο να σκέφτομαι τόσο μα τόσο πολύ την κάθε κίνηση που πρόκειται να κάνω, ακόμη και για το μικρότερο και το πιο ασήμαντο πράγμα για κάποιους. Αλλά εγώ το σκέφτομαι σοβαρά, το ζυγίζω. Λέω θα μου βγεί σε καλό; Σε κακό; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Και καταλήγω τελικά να μην κάνω τίποτα. Να μην κινούμαι, να ζω μια καθημερινότητα, να κοιμάμαι, να ξυπνάω, να τρώω, να πηγαίνω για τα ψώνια του σπιτιού με τους γονείς μου, να βοηθάω τη μαμά μου στις δουλειές του σπιτιού. Και να μην έχω φίλους, σχέση, δουλειά γιατί απλά φοβάμαι, φοβάμαι τα πάντα. Εγώ που ρίσκαρα, που ανοιγόμουν σε όλους, που έκανα πανεύκολα παρέες. Η απογοήτευση με οδήγησε εκεί. Φοβάμαι ότι πάντα θα κάνω λάθη. Και αυτό με κρατάει. Τι να κάνω;