ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το Σάββατο πήγα το απόγευμα σε μια παραλία κοντά στο σπίτι μου.Όχι στην παραλία κάτω στην άμμο, αλλά στο πάνω-κάτω μέρος που έχει για να βολτάρεις.Ήρθε ένα ζευγάρι και κάθισε αρκετά μέτρα μακριά μου ενώ καθόμουν σε ένα παγκάκι.Όταν άρχισε να φυσάει μανιασμένα και να κάνει κρύο, άρχισαν να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται ακόμα περισσότερο από πριν.Κι όλο ζευγάρια και παρέες.Με μωρά σε καρότσια, οικογένειες, παρέες ή ζευγάρια πιασμένα χέρι-χέρι.Ποιός ήταν μόνο μόνος; Εγώ.Κι ένιωθα τεράστια λύπη.Κοίταζα τον παφλασμό των κυμάτων, τα υψωμένα κύματα που έσκαγαν με δύναμη, κάπνιζα τα αγαπημένα μου πουράκια με γεύση βανίλια που γλύκαιναν το στόμα μου και ο καπνός τους ζέσταινε γλυκά τον λαιμό μου και ήταν βάλσαμο γι' αυτόν και αναλογιζόμουν ότι θα ήθελα να είχα μια καλή κοπέλα εμπρός μου, να βγάλω τη ζακέτα μου και να της την δώσω να την φορέσει όταν άρχισε το κρύο και το φύσημα και να της κρατάω το χέρι και να κοιτάμε μαζί τη θάλασσα.Αλλά μάλλον κάποιοι άνθρωποι θα ζούμε μόνοι μας μέχρι να φύγουμε απ' τη ζωή.Μετά σκέφτηκα κι έναν άθλιο άνθρωπο που είχε πει πως ό,τι δεν έχω είναι γιατί δεν το αξίζω (και μάλιστα χωρίς να με ξέρει), τον έβρισα λίγο από μέσα μου και με έπιασε ένα ασυγκράτητο πλάκωμα στο στήθος.Άραγε όλοι αυτοί που έχουν σχέσεις, το αξίζουν;Τόση αθλιότητα δεν βλέπουμε σε αρκετές σχέσεις; Απιστίες, βιαιότητα και τόσες άσχημες συμπεριφορές.Αλλά κατά τα άλλα μόνο οι μόνοι δεν αξίζουν να έχουν, έτσι λένε κάποιοι κακοί άνθρωποι.Στη συνέχεια το βλέμμα μου περιπλανήθηκε μακριά, στο χάος της θάλασσας και πλησίασα κι έκατσα για λίγο σε ένα βραχάκι κι ονειρεύτηκα πόσο θα 'θελα να είμαι πουλί, να 'χα φτερά και να πέταγα μακριά.Μακριά. Στο άγνωστο και να μη γύρναγα ποτέ.