ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι βραδιές που το μυαλό επιμένει να φύγει - ταλανισμένο ίσως από τους φαύλους κύκλους της καθημερινότητας - και να "χαθεί" σε μείζονα κατ' εκείνο μονοπάτια. Κι έτσι πανίσχυρο, μα συνάμα και αδύναμο, αφήνεται έρμαιο σαν κούτσουρο σε κύματα.Ανικανοποίητο. Μεγάλη λέξη, τερατώδης ιδέα. Με τι ικανοποιείται ένας άνθρωπος? Πως ξεδιψάει τούτο το αέναο "θέλω" που μοιάζει να ξεπηδάει από οτιδήποτε τολμά να βγει από τα χείλη? Υπάρχει ένα σημείο στον χώρο ή στο χρόνο όπου ο άνθρωπος να πει πια "είμαι εντάξει"..?Φοβάμαι πως όχι. Εν μέρει ελπίζω πως όχι. Μήπως η λύση στο πρόβλημα να είναι η αποδοχή απλώς του προβλήματος? Η αναγνώρισή μας πως είμαστς ολότελα αδύναμη μπρος στην αδηφάγο φύση μας? Δεν υπάρχει το αρκετά. Ποτέ δε θα είμαστε πλήρεις ή γεμάτοι. Είμαστε ύλη κι η ύλη αποζητά την ύλη - ένστικτο επιβίωσης.Και το πνέμα, όπως λέει ο Καζαντζάκης?! Α, αυτό είναι εκεί - ανεπαίσθητο σαν την ανάσα. Δε μιλάει, δεν απαιτεί - δέσμιο του νου. Δεν είναι νους το πνεύμα - λύκος ο μεν,, αμνός το άλλο. Θα ήθελα να ατενίσω το αρκετά - έστω για μια στιγμή μονάχα. Να δω ότι υπάρχει. Να νιώσω μια στιγμή άνοιξης μες στο χειμώνα. Σκοτάδι, σε λατρεύω - μα άσε και λίγο το φως να μπει. Για λίγο. Πάλι σε σένα θα γυρίσω, το ξέρεις. Μονάχα λίγο να χαρώ, να χαμογελάσω, μα ποιος αντέχει το φως για πολύ? Σε καίει με μιας το φως και μετά σε χαλαρώνει - σε κάνει να χαθείς και όλο και σε σβήνει. Μέχρι που γινεσαι ανύπαρκτος στην ευτυχία των άλλων. Λίγο. Μόνο για λίγο.