ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμή αυτό http://www.lifo.gr/confessions/view/303471 (που δυστυχώς έχει κλειδωμένα τα σχόλια) αισθάνομαι την ανάγκη να πω τα εξής:Είμαι μόνος σημαίνει περπατάω μέσα στο πλήθος και η εκκωφαντική σιωπή μου αναζητά απεγνωσμένα την επικοινωνία. Σημαίνει όσο μεγαλώνω γίνομαι ένα σώμα που γερνάει, ένα σκαμμένο πρόσωπο μα -δυστυχώς-μια καρδιά που εξακολουθεί να πάλλεται.Είμαι μόνος σημαίνει όλοι οι άλλοι μαζί. Σημαίνει πως το χαμόγελο και το ευχαριστώ ενός αγνώστου είναι σπάνιο. Γι' αυτό μετράει διπλά. Είμαι μόνος σημαίνει οι μέρες με προσπερνούν. Ξεχνάω την αναζωογονητική δύναμη του έρωτα. Είμαι μόνος σημαίνει προσπαθώ να καταπολεμήσω τις κρίσεις πανικού με τη διαβεβαίωση πως χρόνια τώρα δε συμβαίνει τίποτα. Πως ούτε πρόκειται να συμβεί. Το παράπονο δυστυχώς εκλαμβάνεται ως γκρίνια και ως κλάψα. Η διακριτικότητα ως δηθενιά. Είμαι μόνος σημαίνει πως δεν έχει κανένα νόημα να επιστρέψω. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κοιμηθώ, κι ακόμα περισσότερο να ξυπνήσω την επόμενη μέρα.Αν βγάζαμε τις παρωπίδες κι αν σταματούσαμε την εύκολη κριτική στις επιθυμίες των άλλων η ζωή θα γινόταν λίγο καλύτερη. Επίσης για να είναι στην ουσία του επικριτικό κάποιο σχόλιο ή κάτι που θα πούμε στον άλλο κρίνοντάς τον για τις επιθυμίες του, θα πρέπει να έχουμε ζήσει αν όχι τις ίδιες, έστω παρόμοιες εμπειρίες με τον επικρινόμενο. Αλλιώς η επίκρισή μας είναι αντίδραση για την αντίδραση. Το αν είσαι ολομόναχος ή ολομόναχη είναι μια φράση που αποδεικνύεται με τον τρόπο ζωής αυτού που την λέει. Δεν είναι μια εξομολόγηση(ακόμα και σαν κι αυτή που γράφω τώρα) σε οποιαδήποτε ιστοσελίδα. Δεν είναι ένα post. Δεν είναι μια θλιμμένη φατσούλα κάτω από ένα σχόλιο. Είναι η καθημερινή αναμέτρηση με την ερημιά. Αυτό κάνει κάποιον ολομόναχο. Η έκφραση του παραπόνου του δεν είναι κλάψα. Γιατί πριν φτάσει στο σημείο να εκφράσει έστω και με αυτόν τον απρόσωπο τρόπο της σημερινής εποχής μέσα από μια στήλη ενός site το παράπονό του για τη μοναξιά του, έχει αφουγκραστεί τη σιωπή του, έχει αναμετρηθεί με το ψυχοφθόρο αδιέξοδο της μοναξιάς του, έχει κλάψει κι έχει σκουπίσει τα δακρυά του μόνος του, έχει κατακρίνει ο ίδιος τον άκρατο συναισθηματισμό που τον κυριεύει μερικές φορές, έχει βαρεθεί τον μελό εαυτό του αλλά ταυτόχρονα ξέρει βαθιά μέσα του πως μια προσποιητή σκληράδα θα γεννήσει μια καρικατούρα του εαυτού του. Όλα τα παραπάνω τα έχει κάνει χίλιες φορές για κάθε μία φορά που θα τύχει να εκφράσει κάποιο παράπονο. η αναλογία λοιπόν καταρρίπτει οποιοδήποτε αντίλογο για δήθεν αβασάνιστη χρήση του επιθέτου ''ολομόναχος''. Και τέλος, έχει κάθε δικαίωμα ο ολομόναχος(όπως κι όλι οι άνθρωποι) να αναζητά μια σύντροφο. Ένα φιλί, ένα χάδι και μια αγκαλιά. Μια σύντροφο. Αυτό τουλάχιστον θα ήθελα να έχω εγώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Και φυσικά θέλω να έχω και φίλους ή φίλες, το ένα δεν απορρίπτει το άλλο. Μια σύντροφο λοιπόν. Όχι ''γκόμενα'', ούτε ''γκομενάκι'' ούτε τους λοιπούς βλακωδέστατους υποτιμητικούς όρους που ακούγονται σήμερα περισσότερο από ποτέ. Κουτοπονηριά είναι λοιπόν το να κρίνουμε τις επιθυμίες του άλλου, ειδικά αν η ζωή μας απέχει παρασάγγας από τη δική του. Γιατί αν η ζωή μας έμοιαζε έστω και στο ελάχιστο με τη δική του, δεν θα κατακρίναμε άνευ ουσιωδών επιχειρημάτων τις επιθυμίες του. Θα τον συμμεριζόμασταν λίγο, έστω κι από ελάχιστο σεβασμό στην κατάθεση της αλήθειας του. 'Η ας τον προσπερνούσαμε.Αυτά από έναν ολομόναχο, που έχει βιωματική εμπειρία του όρου.Καλό καλοκαίρι σε όλους.