ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χτες συζητούσα με έναν γνωστό ο οποίος μού έλεγε κάποια πράγματα τα οποία είχα ακούσει κι άλλες φορές από χείλη ειδικών. Γενικά αυτός είναι τύπος με ενσυναίσθηση και ψιλοκαλό άτομο αν και όπως όλοι μας έχει τα δικά του θέματα. Διάφορα κολλήματα και φόβους για το μέλλον και τέτοια. Είναι γύρω στα 50 κι όλο ανησυχεί για το αν χαθούν οι γονείς του τι θα κάνει. Οι γονείς του υγιέστατοι εν τω μεταξύ απλά ανησυχεί. Εγώ δέκα χρόνια μικρότερός του και τους έχω χάσει και τους δύο εδώ και πολλά χρόνια κι όλο απορεί αυτός πώς την παλεύω κι ότι αυτός στη θέση μου δεν θα άντεχε και τέτοια. Σε καλή θέση εργασιακά , καλοπληρωμένος κι έτσι. Ανησυχεί μήπως ξανακλείσουν οι τράπεζες όπως πριν λίγα χρόνια, αν θα αναγκαστούμε να μεταναστεύσουμε λόγω κλιματικής αλλαγής κτλ... Γενικά ασχολείται με ανύπαρκτα υποθετικά προβλήματα επειδή δεν έχει υπαρκτά. Δείχνω κατανόηση όμως και τον σέβομαι, έως και τον συμπαθώ αρκετά επειδή είναι άτομο που δείχνει κατανόηση και για τους άλλους και τα προβλήματά τους. Ψιλοστηρίζει όπως και όσο μπορεί. Φτάσαμε λοιπόν σε μια φάση χθες που συζητάγαμε για τον κόσμο γύρω μας. Για τα στοιχεία που δείχνουν ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι περνούν το κατώφλι της φτώχειας και τα βγάζουν πέρα δύσκολα. Γενικά για προβλήματα εργασιακά. Όχι μόνο ανεργία αλλά και άνθρωποι που τους καθυστερούν τους μισθούς οι εργοδότες, που τους γίνεται απροειδοποίητη μείωση μισθού, μεροκάματα που κατρακυλούν όλο και πιο χαμηλά, ανταγωνισμούς, φαγωμάρες, ανθυγιεινά εργασιακά περιβάλλοντα και τέτοια. και πάνω που του λέω κάτι γυρνάει και μου λέει ότι η ζωή όμως συνεχίζεται, οι άνθρωποι παρ όλες τις δυσκολίες εξακολουθούν να κάνουν σχέσεις μεταξύ τους, φιλικές ή ερωτικές ή φτιάχνουν οικογένειες και τέτοια. Η ζωή δεν τελειώνει κι αυτό που αξίζει περισσότερο απ' όλα είναι η αλληλεπίδραση με τους άλλους. Μου έλεγε δηλαδή πάνω-κάτω όσα έχω ακούσει κι από χείλη ειδικών και συμφωνώ κι εγώ στο περίπου. Διαφωνώ στη δημιουργία οικογένειας μέσα σε οικονομική επισφάλεια, τα παιδιά δεν φταίνε τίποτα να μεγαλώνουν σε τέτοια ανασφαλή περιβάλλοντα. Αλλά του λέω ας πούμε αν δεν μπορείς να προσφέρεις μια προοπτική, π.χ. αρραβώνα ή γάμο ή κάποιο μακρινό ταξίδι (στην περίπτωσή μου αδυνατώ να προσφέρω και τα τρία) τι να το κάνεις; Και μου ξεδιπλώνει ο τύπος μια ορθάνοιχτη σκέψη, μια ανοιχτομυαλιά που μπροστά του φάνηκα εγώ συντηρητικούρα του κερατά. Και μου είπε στο τέλος ότι ακόμα κι ένα γκάλοπ να πάμε να κάνουμε τώρα σε περαστικούς όλοι θα πουν κάποιο εργασιακό ή οικονομικό πρόβλημα. Θα βρούμε από πρόσφατα απολυμένους μέχρι μακροχρόνια ανέργους. Από ανθρώπους με μείωση μισθών, με μισθούς της πλάκας, κάποιους καλοπληρωμένους αλλά και πολλούς που τα βγάζουν πέρα δύσκολα. Όλοι μα όλοι όμως θα πουν ότι έχουν οικογένεια. Κι αν όχι παραδοσιακή οικογένεια, τότε κάποια σχέση έστω κι εφήμερη σίγουρα θα έχουν. Αλίμονο αν τέλειωνε κι άρχιζε η ζωή στα οικονομικά και προσωπικά μας ζόρια, γι' αυτό είναι η ζωή, για να μοιραζόμαστε με τους άλλους. Κι εγώ συμφωνώ σε αυτό. Και στο τέλος μού πετάει κι ένα ''είναι δυνατόν η εργατική τάξη και τα κατώτερα οικονομικά στρώματα να έμεναν μια ζωή χωρίς έναν άνθρωπο στο πλάι τους επειδή περνούν δυσκολίες; Ανθρώπους να έχεις δίπλα σου κι όλα τ' άλλα φτιάχνονται''. Και μιλάμε για τύπο που είναι στην αντίπερα όχθη πολιτικά. Αυτά όμως που μου έλεγε είναι που πιστεύω κι εγώ πάνω-κάτω και που μου έχουν πει και χείλη ειδικών. Αυτό το τελευταίο δεν του το είπα, αλλάξαμε θέμα απλά μετά κάθισα και σκέφτηκα ότι μάλλον θα περιμένω την επόμενη ζωή για να πάρω τα πράγματα από την αρχή και να ζήσω καλύτερα κι όχι τόσα πάμπολλα χρόνια χωρίς ανθρώπους και χωρίς έρωτα. Είναι αργά πλέον για μένα να αλλάξω ζωή κατά το ''πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή'' που λέει και ο ποιητής.