ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάβαζα μια εξομολόγηση που έλεγε μια κοπέλα ότι αν ντύνονται ελαφρά κάποιοι τις κακοχαρακτηρίζουν.Ή αν ντύνονται βαριά κάποιοι τις λένε καλόγριες.Αρχικά να πω ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ντύνεται όπως θέλει.Δεν πέφτει λόγος στους κακεντρεχείς κουτσομπόληδες.Απλά με αφορμή αυτή την εξομολόγηση, ήθελα να πω ότι πραγματικά σχεδόν ό,τι κι αν κάνεις στη ζωή κάποιοι θα σε κακοχαρακτηρίσουν ή θα παρεξηγήσουν αυτό που θες (ή δε θες) να πεις ή να κάνεις.Κι είναι θλιβερό αυτό για τους ευαίσθητους ανθρώπους.Δηλαδή ας πούμε εκτός από τις προκαταλήψεις που υπάρχουν σχετικά με την εμφάνιση, υπάρχουν και τόσα άλλα πράγματα που μπορούν να σε τρελάνουν, να σε απομακρύνουν.Για παράδειγμα, μιλάς στους άλλους κι είσαι ευχάριστο άτομο.Κάποιοι ίσως το χαρακτηρίσουν ενοχλητικό ή να πουν το καθόλου κομψό ''ωχ, αυτή ή αυτός που μας τα πρήζει συνέχεια στην παρέα''.Δεν μιλάς, τότε χαρακτηρίζεσαι μονόχνοτος, αντιπαθητικός, προβληματικός.Φλερτάρεις (άραγε πώς πραγματικά γίνεται αυτό;;; τέλος πάντων, μεγάλη κουβέντα) και τότε λένε '' ωχ, αυτός ο πέφτουλας, κρυφτείτε!''Ή για τις γυναίκες λένε ''ωχ, αυτή η λυσσάρα, φύγετε μακριά της!''.Τόσοι, τόσοι, τόσοι, χιλιάδες χαρακτηρισμοί που σε τσακίζουν.Ρωτάς κάποιον για κάτι, για ένα πρόβλήμά του, χαρακτηρίζεσαι ''ο αντιπαθητικός κουτσομπόλης που θέλει να τα ξέρει όλα''.Δεν ρωτάς, τότε είσαι '' ο αδιάφορος, που κοιτάει την πάρτη του''.Πάντα και παντού, ένας χαρακτηρισμός θα μας ακολουθεί.Κι ειδικά αν έχεις φάει και απορρίψεις στη ζωή σου, τότε κλείνεσαι ακόμα περισσότερο στον εαυτό σου.Ειδικά στη σημερινή εποχή έτσι όπως βλέπω όλους εμάς τους ανθρώπους γύρω, όλοι μοιάζουμε να μην έχουμε ανάγκη κανέναν.Ευτυχώς που το smartphone έχει μπαταρία, ευτυχώς που εκεί που πάμε έχει γουάι φάι, ευτυχώς που τα βιβλία που κουβαλάμε μαζί μας έχουν πολλές σελίδες και περνάει ο καιρός, περνούν τα χρόνια, περνάει η ζωή...Πριν δυο χρόνια, το 2016, ήμουν σε ένα λεωφορείο στη γαλαρία, βραδάκι καλοκαιρινό, όπως τώρα, δυο θέσεις δίπλα μου μια γλυκύτατη κοπέλα που σε όλη τη διαδρομή πληκτρολογούσε συνεχώς στο κινητό της. Ασταμάτητα. Ασταμάτητα.Έβγαλα από το τσαντάκι μου ένα φύλλο χαρτί και της έγραψα ότι είναι πολύ όμορφη και να έχει καλό καλοκαίρι.Πάτησε το κουμπί για να κατέβει Συγγρού-Φιξ.Λίγο πριν ανοίξει η πόρτα του λεωφορείου κι ενώ σηκώθηκε να βγει έξω, της έδωσα το χαρτί λέγοντάς της: '' Συγνώμη, θα ήθελα να σου δώσω αυτό το χαρτί. Δεν ήθελα να σε διακόψω από το κινητό σου πριν''.Μού χαμογέλασε, με ευχαρίστησε και μου απάντησε: '' Ναι, καλά έκανες, σε ευχαριστώ πολύ που δε με διέκοψες''.Γιατί να είναι έτσι η ζωή; Σπασμένες επικοινωνίες, εσωτερικό πάθος για ζωή, χαμένες ευκαιρίες...Κρίμα...Υ.Γ: Ναι, είμαι κότα(αρσενική) και δειλιάζω. Το αναφέρω για να βγάλω κάποιους από τον κόπο να μου το γράψουν στα σχόλια. Γιατί έχω δει ότι υπάρχουν και τέτοιοι χαρακτηρισμοί εδώ μέσα για τους δειλούς και τις δειλές.