ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οταν ήμουν μικρός, στα αιδικά και εφηβικά μου χρόνια και λίγο αργότερα πίστευα πως ό,τι και να γίνει, Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ, στο τέλος, από μια ηλικία και μετά, αποκλείεται να μην έχεις βρει το ταίρι σου ή να μην έχεις φίλους. Δηλαδή άκουγα ''μεγαλίστικες'' συζητήσεις που λέγανε για το τάδε μπακούρι της γειτονιάς ή την τάδε γεροντοκόρη (δυστυχώς αυτές τις ταμπέλες κόλλαγαν) και έλεγα από μέσα μου και κάποιες φορές κι απέξω μου ότι είναι αδύνατο να υπάρχουν μόνοι στον κόσμο, κάτι στραβό γίνεται. Δεν ξέρω τι στραβό, δεν ξέρω από ποιού τη μεριά, δε ξέρω ποιός φταίει και ποιός δε φταίει αλλά σίγουρα κάτι στραβό γίνεται.Και δεν ήταν ότι ζούσα σε μια φούσκα, ούτε ότι δεν είχα προβλήματα. Πάντα είχα προβλήματα, απώλειες γονέων από νωρίς και διάφορα άλλα που δεν είναι της παρούσης αλλά πραγματικά πάντα πίστευα ότι οι ερωτικές σχέσεις και οι φιλίες θα έρθουν και θα διαρκέσουν.Πριν δεχτώ σχόλια από κάτω του τύπου ''τα πάντα ρεεεεεε, ξύπναααααα, τα πάντα θέλουν αγώνα και διεκδίκηση και ειδικά οι ανθρώπινες σχέσεις, τι νόμιζες, ότι έτσι θα σου έρθουν όλα εύκολα;;;; Ονειροβατείς ρεεεεε, ξύπνα, κραααααααα, όλα στο πιάτο τα περιμένεις;'' και τέτοια, να διευκρινίσω ότι εννοώ πως αυτό που είχα ήταν μια αίσθηση. Μια απλή αίσθηση ,ότι όλα τελικά θα πάρουν το δρόμο τους. Δεν εννοώ ότι θα ερχόντουσαν άνθρωποι έτσι απλά να γίνουν φίλοι μου ή γυναίκες για σχέση. Εννοείται πως τα πάντα θέλουν διεκδίκηση και το ήξερα και το έπραττα πάντα(τώρα αν είχε αποτέλεσμα αυτό, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα). Απλά τώρα στα 33 μου, κι όχι μόνο τώρα, εδώ και κάποια χρόνια, είδα πως μπορεί να αγωνίζεσαι μια ζωή για κάτι, για οτιδήποτε, να το θες με όλη σου την ψυχή και τελικά να μην καταφέρεις τίποτα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις ανθρώπινες σχέσεις, μπορεί να αγωνίζεσαι για οτιδήποτε, για μια δουλειά, για μια καλύτερη δουλειά, για μια καλύτερη αμοιβή, για ένα ταξίδι, για σπουδές, για οτιδήποτε, για οτιδήποτε και τελικά να μην καταφέρεις τίποτα. Μόνο η ελπίδα μας κρατάει ζωντανούς!