ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και ξαφνικά εκείνο το βάρος, εκείνη η σκιά που κουβαλάω μέσα στην ψυχή μου για χρόνια φεύγει. Αργά αργά μα φεύγει... φεύγει. Θα’θελα να βουτήξω γυμνή μέσα στη θάλασσα και να κολυμπήσω με τις ώρες σα να μην υπάρχει αύριο, μέχρι το κορμί να κουραστεί τόσο που να πονέσει και η ψυχή να γαληνέψει. Και ύστερα να ξαπλώσω αποκαμωμένη πάνω στη άμμο με την αλμύρα στα μαλλιά και τα μάτια κλειστά...Τέλος με την αυτοεξορία μου. Θα προσπαθήσω να γυρίσω πίσω κάποια στιγμή και ελπίζω ότι θα τα καταφέρω...ακόμα και αν μου πάρει καιρό. Ελευθερώνομαι πια...