ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σκοτάδια… Δικά σου… πιο μαύρα από το μαύρο… Γίναν δικά μου απόψε… Πιο δικά μου από ποτέ…Και καμιά πανσέληνος δεν είναι αρκετή να τα φωτίσει… Κανένα φεγγάρι που δεν το βλέπουμε μαζί…Με σόκαρες απόψε… Περιμένεις τι? Να μην αντέξω?Άκουσες άραγε απόψε το μέσα μου? Δεν είναι θυμός… ούτε απογοήτευση… Λάθος έκανες…Απελπισία είναι… που με έχει μουδιάσει…και δεν ξέρω πως να σε φέρω εδώ… Απένταντί μου… Μήπως έτσι και καταλάβεις…Αν με έχουν πληγώσει? Εσύ τι λές? Τόσο με ξέρεις? Δεν μπορεί ο παλιάτσος να ξεγέλασε και εσένα…Δεν μπορεί, μουτζούρωσα το πρόσωπό μου με δάκρυα και μπογιές, κοίτα με! Εγώ είμαι δεν με αναγνωρίζεις? Έχω και εγώ ασχήμιες… Κοίτα με…Η παράσταση τελειώνει και ο παλιάτσος ετοιμάζεται να πάει στο "καμαρίνι" του… Εκεί δεν υπάρχει "στολή"… Εκεί είναι αυτο το κορίτσι που κάποτε πίστευε στους ανθρώπους… Αντέχεις να το δεις?Δεν αντέχεις… πλησιάζεις δειλά και κρυφά, ρίχνεις μία ματιά… και κατεβάζεις το βλέμμα…Δεν είναι ειρωνικό…? Κοίτα την… Πιο προσεκτικά… Δεν υπάρχουν λαkκάκια… μόνο ρυτίδες έκφρασης… που έχουν πια σημαδέψει το χαμόγελο της…Μεγαλώνουν οι άνθρωποι… ναι ακόμα και αυτοί που έχουν την αφέλεια ενός παιδιού…και αυτοί μεγαλώνουν…. όταν δεν καταφέρουν να νικήσουν τους φόβους του μικρού τους θεού…Σκοτάδια… πιο μαύρα και από το μαύρο… και απόψε γίναν δικά μου…