ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες κατάλαβα πόσο εύκολα μπορεί να πάθει κάποιος ατύχημα κοιτώντας όλη την ώρα το κινητό του. Ήμουν κέντρο, Ερμού και περίμενα στα φανάρια για να περάσω απέναντι στην πλατεία Συντάγματος. Περίμενε πολύς κόσμος και από τις δύο πλευρές. Εγώ κοιτούσα το κινητό μου, για την ακρίβεια συνομιλούσα όση ώρα περίμενα στα φανάρια. Κάποια στιγμή λοιπόν, ενώ συνομιλούσα, είδα με την άκρη του ματιού μου, πόδια ανθρώπων να προχωράνε απέναντι, έτσι και εγώ υπέθεσα ότι το φανάρι έγινε πράσινο (not) και προχώρησα μαζί τους ενώ κοιτούσα ακόμη το κινητό. Φτάνω στη μέση του δρόμου, σηκώνω το κεφάλι, δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος στο δρόμο, παρά μόνο αυτοί που ήθελαν να περάσουν με κόκκινο οι οποίοι ήταν μία παρέα και μαζί τους και εγώ, και μετά βλέπω το φανάρι κόκκινο. Ο κόσμος στην απέναντι πλευρά περιμένει, γυρίζω και το κεφάλι πίσω, πάλι ο κόσμος ακόμα περίμενε. Και λέω μέσα μου, έλεος τι κάνω;; που πάω;; Δεν ήξερα που να πάω, να γυρίσω πίσω ή να συνεχίσω; Καλά λέω μέσα μου, έτσι όπως τα έκανα συνέχισε. Αναρωτιέμαι ο κόσμος τώρα να κατάλαβε ότι προχώρησα επειδή κοιτούσα το κινητό μου και δεν καταλάβαινα τι έκανα ή μήπως είδε μία χαζή κοπέλα που ακολούθησε τους άλλους να περάσουν μαζί το κόκκινο; Όπως και να έχει, ρεζίλι.