ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 22 και προσπαθώ, ίσως μάταια να διαχωρίσω την σωματική και ψυχική επαφή δύο ανθρώπων με την απλή σωματική επαφή. Στο μυαλό μου δυστυχώς αυτά τα δύο πάνε μαζί. Δεν μπορώ να κατανοήσω πως γίνεται δύο άνθρωποι όταν έχουν μοιραστεί τα κορμιά τους, τα χείλη τους,το άγγιγμα τους και γενικά όλη την διαδικασία ξεγυμνώματός τους, να βάζουν τοίχους σε οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα μπορεί να προκύψει απο τη μεταξύ τους συνύπαρξη.Επίσης με εκνευρίζουν κουβέντες πριν την διαδικασία που προδικάζουν τα πάντα, που δεν αφήνουν χώρο να εξελιχθεί κάτι παραπάνω,που πρέπει οπωσδήποτε να τελειώσουν όλα εκεί. Και μετά τι; Μετά απο όλη αυτη τη φυσική και ανθρώπινη ανάγκη τί συμβαίνει; Η ψυχή και το μυαλό δεν πρέπει να συμμετέχουν;Γιατί ωραία όλα αυτά που λέμε για τις σωματικές ανάγκες,αλλά μην ξεχνάμε και μια εξίσου σημαντική,την ψυχική.Μπορεί φυσικά κάποια στιγμή να μου φανούν και εμένα λίγο πιο απλά και να μην χρειάζεται να τα υπεραναλύω τόσο στο μυαλό μου, είναι απλά δικές μου σκέψεις που κάνω ζώντας στην καθημερινότητα των 20αρηδων και 30αρηδων.Και αυτό που μπορώ να πω σαν δικό μου συμπέρασμα είναι πως φοβόμαστε και τη σκιά μας. Ναι θέλουμε να περάσουμε καλά με κάποιον που μας αρέσει, αλλά οτιδήποτε προκύψει το καταπνίγουμε γιατί ούτε θέλουμε να πληγωθούμε, ούτε θέλουμε να ενοχλήσουμε την ηρεμία του άλλου, μην τυχον δηλαδή του ξεπεταχτεί και εκείνου κανένα θαμμένο συναίσθημα και χάσει τη γη κάτω απο τα πόδια του και σκεφτεί όπως και εμείς και γενικά κύκλος η κατάσταση.Αυτά με την κυριακατική μου φλασιά!