ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρώτο έτος φέτος, και σχεδον όλα τα παιδιά για κάποιο λόγο είναι σε αρκετά μεγαλύτερη ηλικία απο εμένα, δεν μπορώ να γνωρίσω καινούργια άτομα γιατί είναι ελάχιστοι αυτοί που πατάνε το πόδι τους καθημερινά στο Πανεπιστήμιο. Τα άτομα που έρχονται καθημερινά είμαι εγω και αλλά 2-3,τις άλλες μέρες βλέπω συνέχεια διαφορετικούς. Ενω δεν είμαι αντικοινωνική, δεν έχω ακόμα παρέα, διότι οι κοπέλες που γνώρισα στην αρχή ήθελαν να βγαίνουμε σχεδόν καθημερινά, αλλά λογω των οικονομικών μου και οτι δεν θέλω κιόλας, τελικα ξεκοψαμε. Δεν είμαι φυτό, αλλά διαβάζω αρκετά, γιατί υπάρχει και ένα επίπεδο δυσκολίας. Δεν μπορώ να πω ότι με ενοχλεί ιδιαίτερα το οτι δεν έχω παρέα, γιατί αυτο δεν μπορεί να θεωρηθεί και ως ένα σοβαρό πρόβλημα. Το θέμα μου όμως είναι ότι εχω τους γονείς μου να με παίρνουν κάθε μερα τηλέφωνο, και να με ρωτάνε αν πήγα για καφέ με τα παιδιά και τέτοια(ποια παιδιά λένε δεν ξέρω) , και αγχωνονται περισσότερο απο εμένα για το αν θα κάνω φίλους η όχι, λες και είμαι κάνα παιδάκι. Απλά έχουν μείνει ακόμα στο ότι έκανα παρέα με πολλά άτομα οταν εμένα ακόμα μαζι τους, αλλα έχουν ξεχάσει οτι με αυτά τα άτομα έκανα παρέα απο το νηπιαγωγείο. Πρίν περάσω στις πανελλήνιες μου έλεγαν συνέχεια να μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα και ξεκινησω ολη μέρα να είμαι ξενύχτια&καφέδες σαν τον αδερφό μου, τώρα μου λένε το αντίθετο. Μιλάω με τα ελάχιστα άτομα που βλέπω στο τμήμα μου καθημερινά, αλλα και αυτά ειναι αρκετά αφοσιωμένα στα μαθήματα όπως και εγώ