ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάω σε κάποιες εκδηλώσεις πολλές φορές στη ζωή μου (μάλλον τις περισσότερες) και είμαι εκεί από την αρχή που ξεκινούν όταν είμαστε οκτώ-δέκα άτομα μέχρι που γεμίζουν και μπορούν να φτάσουν ως και τα χίλια και πάνω άτομα. Και γίνομαι ένα με την παρέα και τη φάση αλλά πραγματικά μόνος πάω, μόνος έρχομαι. Αυτό το στίχο του Φοιβάρα ''κι εγώ γυρίζω στο σπίτι με τα πόδια είμαι ο μπάσταρδος γιος'' τον νιώθω ολόψυχα διαχρονικά. Δεν πάω σε εκδηλώσεις για να βρω φίλους ούτε τον έρωτα, πάω για να στηρίξω κάποια πράγματα ή επειδή καλλιτεχνικά μου αρέσουν. Από μικρός πάω μόνος από την εφηβεία μου σε εκδηλώσεις. Πραγματικά όμως μου κάνει εντύπωση που ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει μόνος άνθρωπος. Λες ''είμαι μόνος'' και καταλαβαίνουν ''α, δε γουστάρει την οικογένεια, τους φίλους και τη σχέση του''. Ή λες ότι σου αρέσει κάποιος άνθρωπος που γνώρισες ή είδες , είτε ερωτικά είτε φιλικά και σου λένε ''μα στείλτου μήνυμα και πάρε τον τηλέφωνο''. Σαν να έχεις τα στοιχεία του άλλου. Ή σαν να είναι τόσο εύκολο να αποκτήσεις τα στοιχεία επικοινωνίας του άλλου. Πολλές φορές δεν έχει καν νόημα να τα ζητήσεις. Και να τα ζητήσεις, δεν θα σου απαντήσει ή θα βρει δικαιολογία για ακύρωση συνάντησης και τέλος.