4.12.2012 | 17:21
Στα 23 μου
συνειδητοποιώ ότι μου έκανε εντέλει κακό που στην ηλικία των 15-16 άρχισα να διαβάζω και να πωρώνομαι με Balzac, Stendhal, Flaubert και την υπόλοιπη αλητοπαρέα. Κατέληξα να αποζητώ ανθρώπους σαν αυτούς τους λογοτεχνικούς χαρακτήρες που θα μου προσφέρουν έρωτες, έντονα συναισθήματα με πάθος, σκαμπανεβάσματα και ενίοτε στιγμές τρυφερότητας. Αλλά όχι μόνο στον έρωτα. Γενικά θέλω έντονες καταστάσεις που θα με κάνουν να νιώσω στο πετσί μου ότι ζω. Δεν ψάχνω τον τέλειο, αλλά τον ικανό. Και λέω ότι μου έκανε κακό, γιατί δεν μπορώ να βολευτώ. Δεν μπορώ να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι ευτυχισμένη. Βαρέθηκα τους χλιαρούς ανθρώπους. Βαρέθηκα τους μίζερους. Που χάθηκαν όλοι εκείνοι που διψούν για ζωή; Τόσο απίστευτο είναι να βρεις ανθρώπους που να διαθέτουν μια ιδιαίτερη ψυχική σοφία; http://www.youtube.com/watch?v=intWy9jyq-4
