ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες το βραδυ, Σταδιου. 11.30 περιπου. Περπατημα αγκαλια με τον φιλο μου.Στο χιλιοπατημενο πεζοδρομιο της Σταδιου, καθισμενος ένας άντρας γυρω στα 40.Με κατεβασμενο το κεφαλι στα λυγισμενα γονατα του.Συντροφια με ενα πλαστικο ποτηρι, συντροφια με λιγοστα κερματα.Ο φιλος μου σχεδον δεν τον ειδε. Εγω έτυχε να προσεξω την καθε λεπτομερεια. Τίποτα ανοιχτο, παρά μονο τα everest στις αρχες Ερμου.Πηραμε ενα σαντουιτς κλειστο κι ένα τσαι.Γυρισαμε πίσω. Του χτυπησαμε ελαφρά την πλάτη για να μας καταλαβει. Σήκωσε το κεφάλι του. Κρύωνε.Ματια γαλανά, διαπεραστικά. Του προσφέραμε το τσάι και το σάντουιτς. Του ευχηθήκαμε καλές γιορτές. Μας ευχαρίστησε πολλές φορές. Συγκινήθηκε. Έμεινε με σηκωμένο το κεφάλι ενώ φεύγαμε. Είναι ωραίο να ζεις από το χαμόγελο του συνανθρώπου σου. Ας έρθουμε όλοι κοντά...Δεν είναι μόνο τα δώρα που κάνουμε στους φίλους μας που μας κάνουν χαρούμενους τελικά. Είναι κυρίως η αισθηση που έχεις ότι έκανες προσπάθεια να κρατήσεις τον διπλανό σου ζωντανό..και να μην του στερήσεις ακόμα κι έτσι την ελπίδα..!