ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το προβλημα μου φαινομενικα εστω δεν ειναι τοσο σοβαρο σε συγκριση με αλλα, αλλα κατι με εμποδιζει και δεν ειμαι καλα. Περασα στην σχολη που ηθελα μετα απο 2 προσπαθειες,φοβηθηκα να φυγω σε αλλη πολη λογω οικογενειακων προβληματων που ανεκαθεν με κρατουσαν φυλακισμενη. Εμεινα στην ιδια πολη,πανεμορφη μεν,την εχω ζησει 19 χρονια δε. Μπορει να λειτουργω ως σωτηρας των οικογενειακων μου συγκρουσεων αλλα βαριεμαι να το κανω συνεχεια αυτο. Ουτε ηθελα να φυγω σε αλλη πολη για να ζησω την φοιτητικη ζωη, ουτε για να παρταρω ολη μερα,απλως ηθελα να εχω την ευκαιρια να δω την ζωη-οσο σκληρη και εαν ειναι- απο την δικη μου οπτικη και οχι μεσα την θουλουρα που μου προκαλουν οσα βιωνω. Παρ'ολο που η σχολη μου αρεσει,δεν ειμαι σταθερη στην προσπαθεια που καταβαλω. Στις διακοπες δεν εχω κανει σχεδον τιποτα απο διαβασμα, δεν βγαινω πολυ και ακομα και αν βγω με ατομα δικα μου δεν περναω τοσο καλα οσο περνουσα και παρ'ολο που τα αγαπω πολυ δεν θελω να τα βλεπω πλεον. Δεν καταλαβαινω και τον ρολο των γονιων μου σε ολο αυτο,γιατι η μητερα μου ειναι αυτη που με σηκωνει οταν πεφτω στον πατο,ομως η οικογενεια συνολικα ειναι αυτη που συνηθως με οδηγει εκει. Σιγουρα χρειαζομαι συμβουλη ειδημονα ακομα κι αν το προβλημα μου δεν ειναι εν τελει σημαντικο,ομως δεν θελω να ζητησω απο τους γονεις χρηματα. Τοσο καιρο το παραμελω γιατι παντα εβρισκα κατι που μου εδινε μια προσκαρη εστω χαρα,αλλα τωρα δεν εχω ορεξη να κανω δραστηριοτητες που με γεμιζαν. Και βλεπω τον εαυτο μου να τα παραταει ολα σιγα-σιγα και δεν γνωριζω πια τι θα με σωσει τελευταια στιγμη παλι.