ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κι ενώ νόμιζα οτι πήρα το σωστό δρόμο και η γοητεία του με έκανε να μη βλέπω που πήγαινα. Έτσι ειναι τα λάθος μονοπάτια, ξεγελούν, ώσπου να φτάσεις τοςο βαθιά που να μην μπορείς να δεις ούτε από μακριά ποιο ήταν το σταυροδρόμι όπου έκανες το λάθος, κι αναρωτιέσαι ξάφνου πως η ταχύτητα της ζωής σε παρέσυρε κ δεν είδες τις ταμπέλες. Και τωρα τι; Πως; Δεν υπάρχει χάρτης, δεν έχει σήμανση για βοήθεια... μόνο η καρδιά και η ψυχή που μέρα με τη μέρα πίνουν κ διψούν για νόημα στη ζωή έμειναν να σου υπενθυμίζουν οτι βρίσκεσαι σε λάθος δρόμο. Στην αρχή ήρεμα, σχεδόν διστακτικά μέχρι που βγάζουν φωνή που σου μιλούν κάθε μέρα, κάθε στιγμή για να γίνουν στο τέλος κραυγή που δε σε αφήνει σε ησυχία μέχρι να ξυπνήσεις. Αλλα τι να κανεις οταν δεν έχεις την πολυτέλεια να επιλέξεις την αξιοπρέπεια; Οταν είσαι υποχρεωμένη να μένεις κ να υπομένεις οτι ξεφτιλίζει αυτό που εισαι στο βωμό ενός μισθού, ενός απαραίτητου μισθού απλά για να επιβιώνεις...